Χρῆστος Γιανναρᾶς

---

Όχι αυτοαποκλεισμένοι στο ιστορικό περιθώριο Posted: 29 Apr 2012 07:56 AM PDT Πέρα από τον θυμό μας για την πολλαπλώς πιστοποιημένη ανικανότητα, ευτέλεια ή και φαυλότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας, το πιο εξοργιστικό δεδομένο, ειδικά στην προεκλογική αυτή περίοδο, είναι η πανομοιότυπη ίδια γλώσσα που συνεχίζουν να μιλάνε οι κομματάνθρωποι. «Mνημονιακοί» και «αντιμνημονιακοί», δήθεν Aριστεροί και πελαγωμένοι Δεξιοί, «κόμματα εξουσίας» και αποσκλίδια αυτών των κομμάτων με μοναδική «πολιτική» ταυτότητα τον πληγωμένο εγωισμό των αρχηγών τους, όλοι, μα όλοι, ομόγλωσσοι: O κ. Σαμαράς την ίδια γλώσσα με την κ. Παπαρήγα, ο κ. Bενιζέλος, επί το στιλπνότερον, τη γλώσσα του κάτισχνου «Aρματος» και του διδακαλικού κ. Kουβέλη, η κ. Θεοδώρα Mητσοτάκη μιαν «εσπεράντο» συγκεφαλαιωτική όλων των κοινοτοπιών της τελευταίας τριακονταετίας – και πάει λέγοντας.  Aναμηρυκάζουν το ίδιο χιλιοφθαρμένο τροπάριο λέξεων και σχημάτων, κενών πια από κάθε πραγματικό περιεχόμενο που υπηρετούν αποκλειστικά το κυνηγητό των εντυπώσεων, την εξαπάτηση του πολίτη και την υφαρπαγή της ψήφου του. Δεν τολμούν να αναγνωρίσουν ότι είναι ομόγλωσσοι επειδή έχουν την ίδια λογική, την ίδια νοο-τροπία (τρόπο του νοείν), όλοι μονοδιάστατα πειθαρχημένοι στη βιοθεωρία – κοσμοθεωρία του Iστορικού Yλισμού: H ύπαρξη και η συνύπαρξη αρχίζουν και τελειώνουν στην Oικονομία, μοναδικό περιεχόμενο ζωής είναι η κατανάλωση, χαρά της ζωής η καταναλωτική ευχέρεια. Παιδεία, πολιτισμός, καλλιέργεια απλά «εποικοδομήματα» στον πρωτογονισμό της βουλιμικής προτεραιότητας, υπηρετικά της καταναλωτικής επάρκειας ή του ευφραντικού («ψυχαγωγικού») ψυχολογισμού, όσο περίπου και ο «φιλαθλητισμός» ή το «στοίχημα». Για του λόγου το ασφαλές, ας αναζητήσει ο αναγνώστης έναν πολιτικό, έστω και έναν, οποιουδήποτε κόμματος, που να προβληματίζεται για το ποια οργάνωση της δημόσιας διοίκησης θα εξασφάλιζε στον δημόσιο υπάλληλο τη χαρά της προσωπικής δημιουργίας, τη δυνατότητα να ξεκινάει το πρωί για τη δουλειά του με την προσωπική ικανοποίηση και πρόκληση ότι διαχειρίζεται ευθύνες σε πεδίο που απαιτεί δημιουργική φαντασία, για τη χαρά της διακονίας κοινών ή εξατομικευμένων αναγκών. Πολιτικό που να αντιλαμβάνεται ότι δίχως ένα τέτοιο κίνητρο οργάνωσης του κράτους η χώρα θα συνεχίσει να σέρνεται καταδικασμένη σε τεταρτοκοσμική καθυστέρηση, σε ανίατη αδράνεια πολτού. Aς αναζητήσει ο αναγνώστης στο προεκλογικό τοπίο («κρανίου τόπο») έστω και έναν πολιτικό που να προβληματίζεται για το ποια οργάνωση λειτουργίας της αγοράς, οργάνωση των σχέσεων του πολίτη με το κράτος, θα επέτρεπε στον μικρό, τον μεσαίο ή και τον μεγάλο επιχειρηματία να ανοίγει το πρωί το μαγαζί του ή να πηγαίνει στο γραφείο του με τη χαρά ότι η δουλειά του και η αξιοσύνη του αξιολογούνται με μέτρα σεβασμού της εντιμότητάς του και της συμβολής του στην «κοινωνία της χρείας», της κοινωνικής του μετοχής και προσφοράς. Oτι το κράτος (η οργανωμένη συλλογικότητα στην πατρίδα του) του προσφέρει τις θεσμικές προϋποθέσεις να αναπτύξει το επιχειρηματικό του ταλέντο, να διακριθεί, να επεκτείνει τις δραστηριότητές του στο διεθνές πεδίο. Tο ακόμα πιο απελπιστικό δεδομένο στην προεκλογική αυτή περίοδο είναι ότι, παρά τα ηχηρά ραπίσματα της πραγματικότητας, την οργή, περιφρόνηση και σιχασιά των πολιτών για τους πολιτικούς, παρά τη διεθνή διαπόμπευση του ελληνικού ονόματος, την εφιαλτική χρεοκοπία, την εθνική τραγωδία της ανεργίας, το φάσμα της ζούγκλας που επαπειλείται από την επιτεινόμενη στέρηση, το ήθος και το ύφος του πολιτικού λόγου παραμένει απαράλλαχτο. H γλώσσα αμετανόητα υπηρετική της στυγερής ιδιοτέλειας, των τεχνασμάτων για να ξεγελαστούν οι αφελείς. Xειρονομίες, μορφασμοί, η εκφραστική του σώματος, ο «αέρας» της βερμπαλιστικής υψηλοφροσύνης, όλα αμετάβλητα. Ωσάν να μη μεσολάβησε η φυλάκιση Tσοχατζόπουλου, η ώς τώρα συγκάλυψή του από τον κ. Bενιζέλο, οι αποκαλύψεις για την παπανδρεϊκή πρακτόρευση της υπαγωγής μας στον ζυγό του ΔNT, η υπογραφή των εξοντωτικών της χώρας «Mνημονίων», η ανοχή της αδιαπραγμάτευτης υπογραφής ή η ανικανότητα αποτροπής της. H κατά συνέπεια όλων των παραπάνω επίσημη υπεξαίρεση από το κράτος των ανταποδοτικών συντάξεων, η ατιμία παραβίασης από το κράτος των συμφωνημένων αμοιβών εργασίας, τα αυθαίρετα κατά συρροήν χαράτσια, η απάνθρωπη φορολόγηση του πολίτη. Tο μέχρι σήμερα πολιτικό προσωπικό της χώρας, δίχως εξαιρέσεις, είναι υπόδικο στις συνειδήσεις των πολιτών για αυτουργία ειδεχθών κοινωνικών εγκλημάτων, ανοχή ή ανικανότητα αποτροπής της κακουργίας. H αδυναμία τους να μιλήσουν για κάτι διαφορετικό από την υπαγορευμένη εκδοχή της Oικονομίας, να αμφισβητήσουν την ολοκληρωτική προτεραιότητα του Iστορικού Yλισμού, δηλαδή τη συμπόρευση με τον παλαιοημερολογιτικό δογματισμό της κ. Παπαρήγα, αυτή η αδυναμία τούς έχει θέσει ουσιαστικά εκτός πολιτικής. Δεν καταλαβαίνουν ανάγκες ποιότητας της ζωής, τη συνύπαρξη ως κατόρθωμα κοινωνίας, την ανθρώπινη ευτυχία ως αναζήτηση αλήθειας, γνησιότητας, ομορφιάς. Aνάπηροι άνθρωποι. Oμως είμαστε παγιδευμένοι να τους ξαναψηφίσουμε, για μια ακόμα φορά. Γιατί οι κοινωνικές αλλαγές βραδυπορούν εξαντλητικά – δεν λειτουργούν πια δικλίδες επαναστάσεων για αποσυμπίεση της οργής και της αηδίας, την απόδοση δικαιοσύνης, τον εξοστρακισμό των αυτουργών της κακουργίας. Λόγοι αυτοάμυνας επιβάλλουν να ψηφίσουμε, να μην ενδώσουμε στις ψυχολογικές μας παρορμήσεις: στην αποστροφή, στη βδελυγμία. Kαι να ψηφίσουμε όχι παίζοντας στο γήπεδό τους, δηλαδή αχρηστεύοντας την ψήφο μας, πετώντας την σε επιλογές παρορμητικών επικαιρικών προτιμήσεων. Nα ψηφίσουμε αυτούς που αρχηγεύουν εθελοντικά στα κόμματα της ευθύνης και της ενοχής για την καταστροφή της χώρας, επειδή η κραυγαλέα ανεπάρκειά τους εγγυάται τη συντομότερη συντριβή τους, την τελική. Tο καινούργιο δεν έχει ακόμα φανεί, τα μικρά σημερινά κόμματα είναι αποσπόρια της καταστροφής, όχι σπέρματα ελπίδας. Περιθώριο για την εμφάνιση του καινούργιου θα υπάρξει μόνο με αλλαγή ριζική του Συντάγματος. Nα καταρρεύσει ολοκληρωτικά η μεταπολιτευτική απάτη. Kαι ώς τότε να κρατηθούμε στην Eυρώπη, όχι στο ιστορικό περιθώριο.

Σταύρος Ξαρχάκος, Γιώργος Κοντογιώργης

Ανοιχτή επιστολή προς τους συμπολίτες μας

      Αισθανόμαστε ότι έχουμε χρέος ως πολίτες αυτής της χώρας, να απευθυνθούμε στους συμπολίτες μας, να τους διατυπώσουμε τη γνώμη μας και να τους καλέσουμε να συνειδητοποιήσουν ότι το ελληνικό πρόβλημα έχει ως πρωτογενή αιτία το ιδιοτελές όσο και δυναστικό κράτος, που εγκατέστησε το κομματικό σύστημα στη χώρα από τη δεκαετία του 1980. Ότι δηλαδή η έξοδος από την κρίση προϋποθέτει την άρση των πυλώνων  που οδήγησαν στην καταστροφή: Οι οποίοι είναι: η κομματική ιδιοποίηση του πολιτικού συστήματος, το δυναστικό και εκφαυλισμένο κράτος και η νομοθεσία που θεσμοθετεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Να αντιληφθούν, επομένως, ότι η λύση δεν βρίσκεται στην εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, αφού η πολιτική τάξη εξάντλησε τα όριά της: ούτε θέλει ούτε μπορεί να αλλάξει και μάλιστα να υπερβεί τον εαυτό της.

          Δύο χρόνια από τη στιγμή που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έριξε τη χώρα στο λάκκο των λεόντων, η πολιτική τάξη δεν έπραξε το παραμικρό όχι μόνο για να άρει τα αίτια της κρίσης, που στο σύνολό της δημιούργησε, αλλά και για να δείξει την παραμικρή διάθεση μεταμέλειας και αλλαγής πορείας. Διαγκωνίζεται πάνω στα συντρίμμια της χώρας για να υφαρπάσει τη λαϊκή νομιμοποίηση με ψευδή διλήμματα του τύπου "μνημόνιο ή χρεωκοπία", "ευρώ ή δραχμή", "σταθερότητα ή ακυβερνησία", ενώ είναι απολύτως βέβαιο ότι η χώρα δεν θα αποφύγει ούτε τη χρεωκοπία ούτε ίσως την επάνοδο στη δραχμή, εάν δεν αρθούν τα αίτια της κρίσης.

          Η Ελλάδα της δημιουργίας και του πολιτισμού είναι όμηρος των ολιγαρχικών συμμοριών που ύφανε η πολιτική τάξη στο σύνολο του κράτους, οι οποίες τη λυμαίνονται και τη σπιλώνουν. Συνένοχες στον κατήφορο αυτό, είναι τόσο οι "μνημονιακές" δυνάμεις, που έριξαν τη χώρα βορά στη διεθνή των αγορών, όσο και οι "αντι-μνημονιακές" δυνάμεις, το σύνολο σχεδόν της πολιτικής τάξης.

          Η ελληνική κοινωνία παρίσταται μάρτυρας μιας άγονης αντιπαράθεσης των πολιτικών δυνάμεων, που επικεντρώνεται στο σύμπτωμα -στα υπέρ ή κατά του μνημονίου-, προκειμένου να αντιπαρέλθουν το πραγματικό πρόβλημα, δηλαδή την άρνησή τους να εναρμονισθούν με το συμφέρον της κοινωνίας και της χώρας.       Υπεραμύνονται με πάθος τα προκλητικά τους προνόμια, τις ευφάνταστες ασυλίες τους, το "δικαίωμά" τους να μην υπάγονται στη δικαιοσύνη, να διαπλέκονται με σκοπό τη διαφθορά, να μην αγγίζουν τη δημόσια διοίκηση και τη δικαιοσύνη για να την χρησιμοποιούν προς όφελος των ιδίων και της "πολιτικής τους πελατείας", με την κάλυψη του ίδιου του Συντάγματος. Η κοινωνία των πολιτών έχει αναδειχθεί στον πρωταρχικό και μείζονα εχθρό του συνόλου της πολιτικής τάξης.

          Έχοντας επίγνωση της εμμονής αυτής της πολιτικής τάξης να μην αγγίξει, μέχρι σήμερα, το απεχθές της σύστημα, η ελληνική κοινωνία δεν έχει άλλη επιλογή παρά να αναζητήσει τρόπους ώστε πολιτικοί και κράτος να αισθάνονται καθημερινά την ανάσα της. Να πιστέψει ότι η αλλαγή του μίγματος της ακολουθούμενης πολιτικής, θα διέλθει, σε πρώτη φάση, μόνο από τον εξαναγκασμό της πολιτικής τάξης να εναρμονισθεί με το κοινό συμφέρον, δηλαδή με την κατάλυση του λεηλατικού της καθεστώτος. Και στη συνέχεια, με την ανάκτηση μέρους, τουλάχιστον, της πολιτικής της κυριαρχίας, με την θεσμική συνεκτίμηση της βούλησής της στο πολιτικό σύστημα, με την καθιέρωση του "ελέγχειν" και του "ευθύνειν" του πολιτικού προσωπικού, για τα πεπραγμένα του. Να αντιληφθεί, τελικά, ότι η παντοδυναμία της κομματοκρατίας και των αγορών συναρτάται άμεσα από τον δικό της αποκλεισμό από το πολιτικό σύστημα. Σε τελική ανάλυση, η κοινωνία ως ο λόγος ύπαρξης και της πολιτικής τάξης και των αγορών.

          Οι εκλογές, παρόλον ότι γίνονται με σημαδεμένα χαρτιά και με προκλητικά αντισυνταγματικές μεθοδεύσεις, δίνουν τη μοναδική δυνατότητα στην κοινωνία των πολιτών να εξαφανίσει τους πολιτικούς πρωταίτιους της καταστροφής, να εξαναγκάσει την πολιτική τάξη, θέτοντάς την σε κατ'οίκον περιορισμό, να αλλάξει άρδην ή, εάν όπως όλα δείχνουν, επιλέξει την αντίσταση, να την οδηγήσει στην κατάρρευση, προκειμένου, πριν να είναι αργά, να έρθουν στο προσκήνιο δυνάμεις που θα οδηγήσουν στην υπέρβαση του δυναστικού καθεστώτος.

          Είναι προφανές πια ότι η πολιτική τάξη αποτελεί την μείζονα απειλή. Η παραμονή μας στην Ευρωπαϊκή 'Ενωση και στο ευρώ, η αποτροπή της περαιτέρω εξαθλίωσης και της ταπείνωσης της κοινωνίας, η ίδια η ύπαρξη της χώρας, διέρχονται αποκλειστικά από την υπέρβαση του συστήματος που θεσμοθετεί την κομματοκρατία και το δυναστικό κράτος.

          Η χώρα έχει επείγουσα ανάγκη από ένα μνημόνιο εναντίον του κράτους και όχι εναντίον της κοινωνίας. Διότι εάν αυτό δεν συμβεί, ακόμη και αν η ελληνική κοινωνία προσφέρει δωρεάν την εργασία της ή τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, ουδείς θα αποδεχθεί να επενδύσει στο μέτρο που θα γνωρίζει ότι τον αναμένουν τα πιράνχας της γραφειοκρατικής ιδιοποίησης, της διαπλοκής και της διαφθοράς να τον κατασπαράξουν.  Εκτός και αν η Ελλάδα μεταβληθεί σε "μη χώρα", σε ομοίωμα κράτους, χρήσιμο ως προνομιακή χωματερή της διεθνούς των αγορών, για τις ενδο-ευρωπαϊκές ηγεμονικές διεργασίες και ως "χώρος" πρόσφορος στα διεθνή παίγνια.

          Η ελληνική κοινωνία οφείλει να γνωρίζει ότι, στο πλαίσιο αυτό, θα έχει να επιλέξει ανάμεσα σε μια νέα προσφυγιά και στην οριστική της εξαθλίωση και υποτέλεια.

Αθήνα, 27/4/2012

Οι υπογράφοντες

Σταύρος Ξαρχάκος,     Γιώργος Κοντογιώργης,

Συνθέτης                  Καθηγητής

                

Σταμπολιάδης Ηλίας- Υποψήφιος Β' Αθηνών ΟΧΙ

Το Δίλημμα  των Εκλογών

Χωρίς εντροπή οι αρχηγοί, των μέχρι τώρα κυβερνητικών κομμάτων, μας υποδεικνύουν έναν μονόδρομο υποτέλειας, υποσχόμενοι ότι τα προγράμματα τους θα μας οδηγήσουν στη σωτηρία, με την εγγύηση μάλιστα των δανειστών μας αφού ουσιαστικά αυτοί θα κυβερνούν τη χώρα.

Επί τριάντα χρόνια ο Ελληνικός λαός τους είχε εμπιστευθεί την διακυβέρνηση της χώρας και τους υποστήριζε. Το μόνο που κατόρθωσαν ήταν να τον εξαπατήσουν και να οδηγήσουν τη χώρα στην υποτέλεια  στερώντας την από την παραγωγική της  δυναμική. Τώρα  υπόσχονται ότι θα λάβουν μέτρα για την ανάπτυξη της χώρας  που θα στηρίζεται στην επιχειρηματικότητα των ξένων επενδυτών, που τους παραχωρούν τις επιχειρήσεις αντί πινακίου φακής και στα μεροκάματα πείνας των εργαζομένων που τους καλούν με τον τρόπο αυτό να συμμετέχουν στην ανταγωνιστικότητα της χώρας.

Υπόσχονται ακόμη ότι θα δημιουργήσουν  ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα  και το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί δεν το έκαναν τόσα χρόνια που βρίσκονται στην εξουσία και λυμαίνονται τον πλούτο της χώρας ; Αποποιούνται τις ευθύνες τους ως εάν κάποιος άλλος να φταίει για το σημερινό κατάντημα και προσπαθούν πάλι να μας εξαπατήσουν.

Αυτή τη φορά το επιχείρημα τους δεν είναι η ικανότητα τους να επιτύχουν την ανασυγκρότηση της χώρας αλλά ο εκφοβισμός ότι μία χώρα  με κατεστραμμένη  παραγωγική υποδομή, όπως την κατάντησαν να είναι, δεν έχει άλλη επιλογή από την υποδούλωση στους δανειστές της. Ως εθνικοί μειοδότες υπόσχονται ακόμη ότι η υποτέλεια σε έμπειρους ξένους διαχειριστές των μέσων παραγωγής και του χρηματοπιστωτικού συστήματος θα μας εξασφαλίσει ένα ελάχιστο μεν αλλά σίγουρο επίπεδο συντήρησης, που ιστορικά οι κύριοι εξασφαλίζουν στους δούλους τους για  να συνεχίζουν τη λειτουργία του συστήματος.

Με τις μεθόδους των ΜΜΕ δημιουργούν ένα  πνεύμα  ηττοπάθειας και ανασφάλειας. Καταδικάζουν κάθε αγωνιστική προσπάθεια  για την ανάληψη της ανασυγκρότησης της χώρας από εμάς τους ίδιους, απαλλαγμένους από τις επαχθείς υποχρεώσεις που με καθαρά λογιστικό τρόπο έχουν επιβαρύνει τον Ελληνικό λαό.

Μας απειλούν ότι θα στερηθούμε στα στοιχειώδη μέσα διαβίωσης εάν αντισταθούμε, λες και η Ελλάδα να μην είχε ποτέ την ικανότητα αυτοσυντήρησης. Μας προτείνουν να υποφέρουμε τώρα ώστε το 2035 να επιστρέψουμε στο επίπεδο του 2009.

Επειδή έχουν καταστρέψει ένα μεγάλο μέρος της παραγωγικής μας δυνατότητας είναι σίγουρο ότι στην αρχή θα αντιμετωπίσουμε δυσκολίες , κυρίως λόγω της πολεμικής που θα ασκήσουν οι μέχρι τώρα φίλοι μας.  Όμως,  στην προσπάθεια μας αυτή θα γίνουμε παράδειγμα και θα βρούμε υποστήριξη από τους υπόλοιπους Ευρωπαϊκούς λαούς που υποφέρουν κάτω από  στρεβλό κακέκτυπο της Ευρώπης που θέλουν να επιβάλουν, σε αντίθεση με την Ευρώπη των λαών με κοινή δημοσιονομική πολιτική που αρχικά είχε σχεδιαστεί και στην οποία συνηγορούμε.

Αυτό απαιτεί προσπάθεια και συλλογικό αγώνα εκ μέρους όλων μας ενώ αυτοί μας έχουν μάθει να είμαστε ατομικιστές, μονάδες αδύνατες έναντι του συστήματος που θέλουν να επιβάλλουν. Χρειαζόμαστε μία στρατηγική αποτρεπτικής ισχύος έναντι του ενδοτισμού των προηγουμένων κυβερνήσεων και μια διεθνή πολιτική ίσων αποστάσεων από τους ισχυρούς του πλανήτη

Το δίλημμα στο οποίο καλούμαστε να απαντήσουμε είναι:  Υποταγή με αντάλλαγμα την ασφάλεια που ο κύριος παρέχει στο δούλο του ή αγώνα για τη διεκδίκηση της ελευθερίας, τη μόνη δυνατότητα εθνικής επιβίωσης και ευημερίας.

Ηλίας Σταμπολιάδης  

Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης

Υποψήφιος Β Αθηνών

Με τον συνδυασμό  Ο Χ Ι

29/4/2012

Μελέτης Η. Μελετόπουλος

ΤΟ ΨΕΥΔΟΔΙΛΗΜΜΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

                                  Μελέτης Η. Μελετόπουλος

                                  Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών

                                  Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης

    Μπροστά στην κάλπη της 6^ης Μαϊου, οι ψηφοφόροι θα αντιμετωπίσουν ένα τεχνητό δίλημμα: το δίλημμα μεταξύ «φιλομνημονιακών» και «αντιμνημονιακών» πολιτικών δυνάμεων. Αυτό το δίλημμα το έχει κατασκευάσει το καταρρέον πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης, για να επανασυσπειρώσει το αγανακτισμένο εκλογικό σώμα.

    Το δίλημμα όμως αυτό είναι πλαστό. Διότι τόσο οι πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν το μνημόνιο (ΠΑΣΟΚ του Ευ. Βενιζέλου, Νέα Δημοκρατία του Α. Σαμαρά, Δημοκρατική Αριστερά του Φ. Κουβέλη, Δράση του Στ. Μάνου, Δημοκρατική Συμμαχία της Ντ. Μπακογιάννη) όσο και οι λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις (Ανεξάρτητοι Έλληνες του Π.Καμένου, Σύριζα, Κομμουνιστικό κόμμα) ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΗΤΡΑ, δηλαδή τα άλλοτε κόμματα εξουσίας της τελευταίας τριακονταπενταετίας και τα συμπληρώματά τους. Εμφορούνται ΟΛΑ από την ίδια παλαιοκομματική  λογική, που οδήγησε την χώρα στην παρακμή και στην αποσύνθεση.

    Κυρίως, όμως, τόσο οι  «φιλομνημονιακές» όσο και οι «αντιμνημονιακές» πολιτικές δυνάμεις είναι εξίσου βέβαιο ότι θα οδηγήσουν, είτε επικρατήσουν οι μεν είτε επικρατήσουν οι δε, την χώρα στην βίαιη χρεωκοπία.

    Τα μεν υποτιθέμενα κόμματα του μνημονίου, που στήριξαν και συμμετείχαν στην κυβέρνηση Παπαδήμου, παραβίασαν ασυστόλως τον βασικό άξονά του, δηλαδή την δραστική περικοπή των δημοσίων δαπανών και την ριζική ανασυγκρότηση του κράτους, διότι αυτή έθιγε τα πελατειακά τους δίκτυα και τα κομματικά τους συμφέροντα. Προτίμησαν να εξαπολύσουν την αγριότερη φορολογική επιδρομή της νεώτερης ελληνικής ιστορίας, καταστρέφοντας τον παραγωγικό ιστό της χώρας και οδηγώντας την κοινωνία σε τραγική εκπτώχευση, προκειμένου να αφήσουν άθικτο το σοβιετικών προδιαγραφών πελατειακό τους κράτος, με τις εκατοντάδες ελλειμματικές ΔΕΚΟ, τις χιλιάδες άχρηστους οργανισμούς-πρυτανεία χρυσοκάνθαρων συνδικαλιστών και κομματικών ευνοουμένων, προκειμένου να διατηρήσουν τα ολιγαρχικά τους προνόμια, τους πακτωλούς χρηματοδότησης των κομμάτων, την αναξιόπιστη και διεφθαρμένη αντιαναπτυξιακή γραφειοκρατία, τα διαπλεκόμενα συμφέροντά τους. Δεν έχουν να προτείνουν άλλη λύση από ακόμα ένα νέο μνημόνιο και αναπόφευκτα άλλο ένα πακέτο «μέτρων», που θα οδηγήσει μαζικά τους πολίτες αυτής της δύσμοιρης χώρας σε αναζήτηση τροφής στους κάδους απορριμμάτων ή σε πανικόβλητη φυγή στο εξωτερικό. Τα δε  ψηφοδέλτια που κατήρτισαν, και που συμπεριλαμβάνουν όλα τα κραυγαλέα εκτεθειμένα πρόσωπα του παρελθόντος, αποτελούν τρανή απόδειξη της αναπαραγωγής της παλαιοκομματικής, οικογενειοκρατικής, τριτοκοσμικής δομής τους. Αυτής ακριβώς που εγγυάται την αδυναμία τους να εκσυγχρονίσουν και να ανασυγκροτήσουν την χώρα ώστε αυτή να παύσει να παράγει ελλείμματα και να εισέλθει στην τροχιά της ανάπτυξης. Τα δε μικρότερα φιλομνημονιακά κόμματα και γκρουπούσκουλα διοικούνται από παλαιοκομματικούς πρώην υπουργούς αποτυχημένων κυβερνήσεων του πρόσφατου παρελθόντος, που συμμετείχαν με προσωπική τους ευθύνη στο όργιο που οδήγησε την Ελλάδα στην χρεωκοπία κατά τις παρελθούσες δεκαετίες και τώρα εμφανίζονται ως η….λύση του προβλήματος. Εάν επομένως σχηματισθεί κυβέρνηση συνεργασίας των δήθεν φιλομνημονιακών κομμάτων, θα έχει ως κύριο μέλημα την διαφύλαξη των δομών της διαπλοκής, των ολιγαρχικών προνομίων και του πελατειακού συστήματος, δηλαδή των δομών ενός διεφθαρμένου, μη παραγωγικού και άρα μη βιώσιμου κράτους, με νομοτελειακή κατάληξη την χρεωκοπία.

    Τα αντιμνημονιακά κόμματα, από την άλλη, υποστηρίζουν την δονκιχωτική έννοια της «αναδιαπραγμάτευσης», μη συνειδητοποιώντας ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΜΑ ΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ. Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΝ ΔΕΚΤΟΣ ΩΣ ΣΥΝΟΜΙΛΗΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΓΕΣΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ. Απλώς θα υπάρξει άμεση διακοπή της χρηματοδότησης και χρεωκοπία. Οι δε εξαγγελίες περί μονομερούς καταγγελίας του χρέους και στάσης πληρωμών θα αποκλείσουν διά παντός την Ελλάδα από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και από οποιαδήποτε οικονομική και διπλωματική στήριξη από τους συμμάχους της. Διότι τα αντιμνημονιακά κόμματα επαγγέλλονται μεν την απαλλαγή μας από το εθνικό χρέος, δεν μας εξηγούν όμως πώς θα χρηματοδοτηθεί ο τεράστιος κρατικός τομέας, το ένα εκατομμύριο των δημοσίων υπαλλήλων και τα τεράστια ελλείμματα των ΔΕΚΟ, των οποίων το πρόγραμμά τους αφήνει απολύτως ανέπαφο.

    Επομένως τόσο σε περίπτωση νίκης των φιλομνημονιακών κομμάτων όσο και στην αντίθετη περίπτωση η Ελλάδα θα οδηγηθεί στην κατάρρευση, διότι όλες αυτές οι πολιτικές δυνάμεις, είτε δηλώνουν σήμερα υποστηρικτές είτε πολέμιοι του μνημονίου,  προέρχονται από και ανήκουν στο ίδιο παλαιοκομματικό, τριτοκοσμικό πολιτικό σύστημα, το οποίο υπηρέτησαν ως κεντρικά του στελέχη. Διότι και οι δύο πλευρές, και η φιλομνημονιακή και η αντιμνημονιακή, που μέχρι μόλις πρόσφατα υπηρετούσαν τον ίδιο κύριο, αδυνατούν έστω και να συλλάβουν ρεαλιστικούς τρόπους ώστε η ελληνική κοινωνία και οικονομία να οδηγηθούν σε αλλαγή πλεύσης.

    Η πραγματική και η μόνη λύση για την ελληνική τραγωδία βρίσκεται στην απόρριψη του ψευδοδιλήμματος μνημόνιο ή απόρριψη του μνημονίου, και στην διατύπωση του πραγματικού διλήμματος ΠΑΛΑΙΟΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ Ή ΝΕΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ, που θα αποτελούνται όχι από ανακυκλώσεις φθαρμένων υλικών αλλά από άφθαρτα νέα πρόσωπα. Τα οποία θα ανασυγκροτήσουν με ριζοσπαστικό τρόπο το ελληνικό κράτος εξ υπαρχής σε νέα, βιώσιμη, παραγωγική και υγιή βάση, εξαφανίζοντας τα ελλείμματα και απαλλάσσοντας την ελληνική κοινωνία από τον βρόγχο του δανεισμού, της εξοντωτικής φορολογίας και των αντισυνταγματικών  κεφαλικών φόρων. Και θα διαμορφώσουν ένα νέο πολιτικό σύστημα, που θα εξαλείψει την διαφθορά, την διαπλοκή και τα ολιγαρχικά προνόμια των πολιτικών, και θα εγκαθιδρύσει πραγματικούς δημοκρατικούς θεσμούς, που θα ξαναδώσουν στον ελληνικό λαό την αξιοπρέπειάς του. Τέτοιες πραγματικά νέες δυνάμεις, εναλλακτικοί πόλοι εξουσίας με σοβαρή στελέχωση, πανελλήνια εμβέλεια και ρεαλιστικό κυβερνητικό πρόγραμμα, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ.

    Η μόνη υπηρεσία που έχουν να προσφέρουν οι επικείμενες εκλογές είναι να επισπεύσουν την οριστική και αμετάκλητη κατάρρευση του σάπιου πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης, ώστε από το κενό που θα προκύψει να αναδειχθούν νέα πολιτικά σχήματα από άφθαρτους, ηθικά απρόσβλητους και ικανούς πολίτες, που θα είναι σε θέση να διεκπεραιώσουν την ζητούμενη εδώ και πολύ καιρό μετάβαση της Ελλάδας στον Εικοστό Πρώτο Αιώνα.

Νίκου Χειλαδάκη

 Η ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ  ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΟ ΑΠΩΓΕΙΌ ΤΗΣ  ΣΤΑ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ.

Χρῆστος Γιανναρᾶς

---

Τι ψηφίζουμε; Με σιχασιά το μη χείρον Posted: 22 Apr 2012 05:50 AM PDT  Ο κ. Eυάγγελος Bενιζέλος διετέλεσε υπουργός Eθνικής Aμυνας από τις 7.10.2009 ώς τις 16.6.2011. Στους δεκαεννέα αυτούς μήνες δεν ασχολήθηκε, άραγε, ποτέ με τα οικονομικά του υπουργείου του, με τις εκκρεμείς παραγγελίες εξοπλισμών, δεν έλεγξε ποτέ αν οι εκκρεμείς παραγγελίες αντιστοιχούσαν με συνέπεια στα μυθώδη ποσά κοινωνικού χρήματος που είχαν διατεθεί γι’ αυτές; Δεν άκουσε ποτέ να μιλούν στο υπουργείο του για τα όσα τα MME έφερναν στο φως και αφορούσαν σε εγκλήματα οικονομικά του προκατόχου του, φυλακισμένου σήμερα Aκη Tσοχατζόπουλου, κορυφαίας και συμβολικής φυσιογνωμίας του ΠAΣOK;    Tα όσα η εισαγγελική έρευνα αποκάλυψε και οι δημοσιογραφικές αναλύσεις διασάφησαν συνιστούν όγκο τεκμηρίων που καθιστούν ένοχη τη σιωπή του κ. Bενιζέλου, συντρίβουν την αξιοπιστία του. Tουλάχιστον στην περίπτωση Tσοχατζόπουλου, ο άλλοτε αρμόδιος υπουργός και σήμερα αρχηγός του ΠAΣOK αποδείχτηκε αδιάφορος για το κοινωνικό του χρέος, αδίστακτος στην ανοχή και στην απόκρυψη αντικοινωνικών κακουργημάτων – πώς να του εμπιστευθεί ο πολίτης τις τύχες της χώρας; Kαι δυστυχώς είναι δύσκολο να θυμηθούν οι πολλοί τα όσα άλλα συγκάλυψε, δικαιολόγησε ή ανέχθηκε, επί τόσα χρόνια, ο κ. Bενιζέλος συμπαίζοντας με το κόμμα του παπανδρεϊσμού, του συνειδητού αμοραλισμού – οι μεθοδικά εξηλιθιωμένες, για δεκαετίες τώρα, μάζες μοιάζει να έχουν χάσει το ιστορικό βάθος της πολιτικής μνήμης. Ωστόσο οι δημοσκοπήσεις δείχνουν το ΠAΣOK σε εξευτελιστική κατάρρευση, πολιτικά πια ανύπαρκτο. Kαι η πολιτική ανάλυση προσπαθεί να εντοπίσει τους παράγοντες που οδήγησαν το κάποτε «κίνημα» σε πλήρη σήμερα ανυποληψία και αναξιοπιστία. Λογαριάζουν καίριο παράγοντα την οικονομική πολιτική που υπηρέτησε η κυβέρνηση του θλιβερού ολίγιστου των Παπανδρέου: ένα «σοσιαλιστικής» επωνυμίας κόμμα δέχθηκε να πρακτορεύσει τις ντιρεχτίβες μιας οικονομικής στρατηγικής απάνθρωπων ακροτήτων, αυτονομημένης από το κοινωνικό γεγονός, από κάθε σεβασμό της ανθρώπινης ύπαρξης. Oμως το ΠAΣOK δεν ήταν απλώς ένα κόμμα, ήταν σύμπτωμα περιστασιακό μεν αλλά πραγματικά «πανελλήνιο»: ένα είδος έκρηξης, που έφερε στην επιφάνεια χρόνιες παθογένειες της ελλαδικής συλλογικότητας. Kυρίως την έκλειψη και απουσία άξονα κοινωνικής συνοχής των Eλληνώνυμων του βαλκανικού νότου, έκλειψη «νοήματος» της ελληνικότητας στο συγκεκριμένο παρόν, στις σημερινές ευρωπαϊκές και διεθνείς συνθήκες. Γι’ αυτό και ήταν έκκρηξη πλημμυρίδας ενός ατομοκεντρικού πρωτογονισμού, που ανέδειξε σαν μοναδική δικαίωση ζωής και καταξίωση του ατόμου τη μεγιστοποίηση της καταναλωτικής ευχέρειας. Oι αντικοινωνικές συμπεριφορές έγιναν αυτονόητη καθημερινότητα, ο εκβιασμός όπλο των οργανωμένων συμφερόντων, ο αδίστακτος γκανγκσερισμός «δημοκρατικό δικαίωμα». O εθνομηδενισμός έγινε καύχηση, η αγλωσσία έπαψε να σηματοδοτεί την απαιδευσία και τον εκβαρβαρισμό. Σύμπτωμα παθογένειας περιστασιακό αλλά πραγματικά πανελλήνιο, το ΠAΣOK λειτούργησε όπως ο ιός του έιτζ, σαν ακάθεκτη επιδημία, σαν λοιμική. Παραμένει απίστευτη η ταχύτητα με την οποία μεταλλάχθηκαν όλα τα πολιτικά κόμματα, οι συνδικαλιστικές τους αποφύσεις, τα δημοσιογραφικά και ραδιοτηλεοπτικά ήθη, το καθημερινό λεξιλόγιο των ανθρώπων, πώς έγινε αυτονόητος κανόνας βίου ή αντικοινωνική συμπεριφορά. Tο εμφατικότερο και σκανδαλωδέστερο σύμπτωμα ήταν ο εκπασοκισμός της «Nέας Δημοκρατίας» – και όπως πάντοτε η απομίμηση είναι ασύγκριτα αθλιότερη από το πρωτότυπο. Mε τον εκπασοκισμό της N.Δ. η ελληνική κοινωνία στερήθηκε κάθε δυνατότητα εναλλακτική, αντίστασης ή αντιλόγου στον παπανδρεϊσμό, ο αμοραλισμός έγινε στοιχείο ταυτότητας της μεταπολίτευσης, μετά το ’74, στην Eλλάδα. O «Συνασπισμός» κολακεύτηκε να αποτελεί το εγγράμματο τμήμα ή βιτρίνα «κουλτούρας» του ΠAΣOK, το KKE δικαιώθηκε απολύτως στις σταλινικές του ιδιοτέλειες, στην πολιτική συσπείρωση που εξασφαλίζει η τρομοκρατία της ρουφιανιάς. Γιά όσους πολίτες διαθέτουν κριτική εγρήγορση αμεροληψίας (δυσχερέστατη για τα αναρίθμητα θύματα του πολιτικού έιτζ) είναι φανερό ότι η οικονομική χρεοκοπία που δραματικά ζούμε, η κατερείπωση της πατρίδας, είναι το φυσιολογικό και αναπόφευκτο τέλος της «μεταπολίτευσης», δηλαδή του πανελλήνιου συμπτώματος εκπασοκισμού της χώρας. Kαθόλου τυχαία, στη χρεοκοπία μάς χειραγώγησε, με προγραμματισμένη μεθοδικότητα, ο θλιβερότερος στην ολιγότητά του Παπανδρέου – ήταν ο μοιραίος καταλύτης αυτοκαταστροφής του ΠAΣOK, δηλαδή της μεταπολιτευτικής Eλλάδας. H Eλλάδα είναι ένας σωρός ερειπίων, με κατεστραμμένο ολοκληρωτικά τον παραγωγικό της ιστό, διαλυμένη σε αποσύνθεση την κρατική μηχανή, με ενάμισο εκατομμύριο ανέργους και δύο εκατομμύρια μετανάστες να λιμοκτονούν και τον υπόλοιπο πληθυσμό της χώρας σε βαριά κατάθλιψη ή πανικό. Kαι αυτή η χώρα οδηγείται μεθαύριο σε εκλογές: Nα εκλέξει τον ηγέτη που θα την οδηγήσει να βγει από τη χρεοκοπία και την επιτρόπευση των τοκογλύφων, δηλαδή να απαλλαγεί από τον εκπασοκισμό της, που θα πει: να βάλει τέλος στην παθογένεια της μεταπολίτευσης. Kαι ένας τέτοιος ηγέτης σαφώς δεν υπάρχει. Oπως γράφει συχνά ο Σταύρος Λυγερός, «το παλαιό δεν έχει ακόμα εντελώς καταστραφεί, γι’ αυτό και το νέο δεν έχει ακόμα ανθίσει». Tο ένστικτο αυτοάμυνας μάς απαγορεύει να ψηφίσουμε τον κ. Bενιζέλο, να ξαναπαραδώσουμε τη ζωή μας στον εφιάλτη του ΠAΣOK, στους αυτουργούς του ολέθρου – ή στα αποσκλίδια του ΠAΣOK, ράκη όψιμων φυγάδων από την ντροπή. Tα ίδια ακριβώς ισχύουν και για τη N.Δ., με το επιπλέον υστέρημα ότι ο κ. Σαμαράς υποψιάζεται λιγότερο και από τον κ. Bενιζέλο πότε γίνεται κωμικός με ναρκισσιστικές εκρήξεις και επίφοβος με την τέλεια ανικανότητά του να αξιολογεί την ανθρώπινη ποιότητα. Παρ’ όλα αυτά, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον κ. Σαμαρά ότι ήταν ο μόνος φορέας εξουσίας που αντιστάθηκε στον από παντού εκβιασμό με σθένος, και υπέκυψε μόνο όταν οι μεγαλώνυμοι εκβιαστές έδειξαν αποφασισμένοι να τραβήξουν τη σκανδάλη αποπομπής της Eλλάδας από το ευρώ. Oπωσδήποτε, η γέννα του καινούργιου δεν θα έρθει με ψήφο ψυχολογικής εκτόνωσης χαρισμένη σε γελοιογραφίες του πατριωτισμού, σε νοσταλγούς του Σταλινισμού, σε αμακαδόρους της οικολογίας, της ομοφυλοφιλίας, της φιλορθοδοξίας. Aποκλείεται.

ΦΩΝΗ ΕΛΛΑΔΟΣ: Ηλίας Σταμπολιάδης

Ηλίας Σταμπολιάδης: Η Αρχή της Ανταποδοτικότητας.

Ηλίας Σταμπολιάδης

Η Αρχή της Ανταποδοτικότητας

Η λογική είναι ένα από τα  κύρια χαρακτηριστικά της ψυχής μαζί με τη θέληση και το θυμό. Αυτό το μέρος της ψυχής το μελέτησαν οι Έλληνες  από την εποχή του Αριστοτέλη, το μετάδωσαν  στους βαρβάρους και όσοι το αποδέχθηκαν ανέβηκαν ένα σκαλοπάτι παραπάνω. Εδώ να προσθέσουμε ότι η διάκριση Έλληνα και βαρβάρου δεν είναι τεχνοκρατική και οικονομική, καθορίζεται από την ποιότητα  ζωής και όχι από την κοσμική γνώση ή την κατανάλωση υλικών αγαθών.  Η Ελληνικότητα  δεν επιβεβαιώνεται  μόνο από την υπηκοότητα, παρά το ότι οι Έλληνες αν και είναι κοσμοπολίτες δεν είναι και απάτριδες.

Η παρακμή που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, δυστυχώς, τείνει να διαστρέψει τα συμπεράσματα της λογικής με τη μονομέρεια και την υποβόσκουσα υστεροβουλία στη χρήση της. Μας λένε ότι είναι λογικό να ανταποδώσουμε στους δανειστές μας, με τόκο, τα χρήματα που μας δάνεισαν. Βέβαια η τήρηση των συμφωνιών στις συναλλαγές είναι προϋπόθεση για τη συνέχεια τους και δείχνει την εντιμότητα των συναλλασσομένων. Αυτό το επικαλούνται κατά κόρο οι κυβερνήτες μας που θέλουν να μας πείσουν ότι οι Έλληνες ως υπερήφανος λαός πρέπει να ανταποδώσει τα συμφωνημένα ή όπως λένε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι

Αυτό θα φαινόταν λογικό και δίκαιο εάν το νόμισμα του Καίσαρος δεν είχε και άλλη όψη, την οποία κάνουν ότι δεν βλέπουν και που είναι η ακόλουθη. Για μια ζωή, οι Έλληνες εργαζόμενοι καταβάλλουν ασφαλιστικές εισφορές με την προσδοκία να εξασφαλίσουν μία σύνταξη ανάλογη των συνεισφορών τους που έχουν υπολογιστεί για ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης. Το ερώτημα επομένως συνίσταται στο   εάν είναι λογικό και δίκαιο να  στερηθούν οι συνταξιούχοι  τις αποδοχές τους  και εάν αυτό συνιστά παραβίαση συμφωνίας.

Στην περίπτωση των δανειστών αλλά και των συνταξιούχων έχουμε παραβίαση της αντίστοιχης συμφωνίας και το πρόβλημα έχει δύο σκέλη. Καταρχήν έναντι τίνος ο καθένας διεκδικεί το δίκαιο του και στη συνέχεια ποιος από τους δύο αδικουμένους έχει προτεραιότητα στην ικανοποίηση του αιτήματος του.

Και στις δύο περιπτώσεις ο αντίδικος είναι το Ελληνικό Κράτος που διαχειρίζονται οι εκάστοτε κυβερνήσεις, η κακοδιαχείριση των οποίων οδήγησε σε αυτή την κατάσταση.  Οι εκάστοτε κυβερνώντες έχουν πλήρη τη φυσική ευθύνη για την κακοδιαχείριση, την οποία και χρησιμοποίησαν για να παραμείνουν στην εξουσία και πρέπει να πληρώσουν, παρά τη νομική κάλυψη που έχουν εξασφαλίσει για τον εαυτό τους υποπίπτοντας και στο αντισυνταγματικό αδίκημα παραβίασης της ανεξαρτησίας της Δικαστικής Εξουσίας για το οποίο πρέπει να λογοδοτήσει και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Από τη μεριά των δανειστών εγείρεται το επιχείρημα ότι ο Ελληνικός λαός επέλεξε τις εκάστοτε κυβερνήσεις και φέρει τις ευθύνες για τα πεπραγμένα τους. Το αντίστοιχο επιχείρημα από τη μεριά των συνταξιούχων είναι ότι και οι δανειστές γνώριζαν τα πρόσωπα που συνιστούσαν τις κυβερνήσεις καθώς και λεπτομέρειες της οικονομικής κατάστασης της Ελλάδας που ο ίδιος λαός δεν γνώριζε.

Είναι πολύ πιο εύκολο να εξαπατήσεις ένα λαό, δελεάζοντας τον με ψευδή επιχειρήματα όπως το ‘Λεφτά Υπάρχουν’, παρά έναν παγκόσμιο χρηματοπιστωτή που έχει πρόσβαση στα οικονομικά στοιχεία και συμβουλεύεται οίκους αξιολόγησης που καθορίζουν το ρίσκο των συναλλαγών και επιβάλουν το επιτόκιο πριν από κάθε συναλλαγή.

Επομένως οι ίδιοι οι κυβερνώντες έχουν την ευθύνη και οι δύο πλευρές από αυτούς έχουν να διεκδικήσουν το δίκαιο τους και όχι η μία από την άλλη. Ο Ελληνικός λαός δεν έχει κανένα πρόβλημα εάν όλοι όσοι συμμετείχαν σε τέτοιες κυβερνήσεις προσαχθούν σε διεθνή δικαστήρια και τους κατασχεθούν οι προσωπικές περιουσίες εντός και εκτός Ελλάδος.

Στο ερώτημα, ποιος έχει προτεραιότητα από τα προϊόντα της κατάσχεσης των προσωπικών περιουσιών των ενόχων, το πρόβλημα πλέον ξεπερνά τα όρια  της στενής λογικής και εφάπτεται σε αυτά της θέλησης και του θυμού όπου τα προβλήματα λύνονται με τον πόλεμο που κατά τον Ηράκλειτο συνιστά τον πατέρα των πάντων. Και βέβαια η έννοια του πολέμου κατά τον Ηράκλειτος δεν ταυτίζεται με την αιματοχυσία με την οποία μας απειλούν τα γαϊδούρια,  που δυστυχώς έχει γεννήσει η Ελλάδα, αλλά με την αντιπαράθεση  που ισχυροποιεί αυτόν που το επιχείρημα του  είναι δίκαιο και επομένως βιώσιμο.

Και το επιχείρημα αυτό είναι ότι οι μεν  δανειστές διεκδικούν μία λογιστική εγγραφή κοπανιστού αέρα, που σήμερα αντιπροσωπεύει το χρήμα, σε αντίθεση με τους συνταξιούχους που διεκδικούν τον ιδρώτα της προσωπικής τους εργασίας.

Ας έρθουν να τα πάρουν, εμείς θα πούμε ΟΧΙ, όπως κάμανε πάντα και υπάρχουμε ακόμη επειδή τολμάμε.

Ηλίας Σταμπολιάδης

Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης

Υποψήφιος   Β Αθηνών

Με τον Συνδυασμό ΟΧΙ

21/4/2012

Χρήστος Γιανναράς -Kοσμοπολίτες, όχι απάτριδες

Χρῆστος Γιανναρᾶς

---

Kοσμοπολίτες, όχι απάτριδες Posted: 08 Apr 2012 11:20 PM PDT Mέσα σε ατμόσφαιρα και σε συνθήκες κρίσης (που πιθανόν να υποδηλώνει και συντελεσμένο πια ιστορικό τέλος της οργανωμένης ελληνικής συλλογικότητας) εμφανίστηκαν δυο γόνιμες προκλήσεις αναμέτρησης με το αδιόρθωτα καθυστερημένο ερώτημα: Tι νόημα μπορεί να έχει, ακόμα σήμερα, η ελληνική ιδιότητα; Eνα από τα κλινικά συμπτώματα του ιστορικού μας τέλους είναι και η απώθηση παρόμοιων ερωτημάτων στο περιθώριο του ενδιαφέροντος, δηλαδή στα άχρηστα του κοινού βίου. Oι αυτουργοί της καταληκτήριας σήμερα κρίσης (αυτοί που ενάντια σε κάθε λογική μας ζητάνε να διαχειριστούν και την έξοδο από την κρίση) εθελοτυφλούν (σε βαθμό ψυχωτικού συμπτώματος απώλειας επαφής με την πραγματικότητα) για το θεμελειώδες κενό της συλλογικής μας συνύπαρξης: Oτι η ελληνικότητα, από καύχηση κατάντησε ντροπή, από προνόμιο ποιότητας της προσωπικής ζωής συνιστά σήμερα προσωπική αναπηρία. Oι προκλήσεις προβληματισμού είναι δυο ταινίες που προβάλλονται στο Mουσείο Mπενάκη. H πρώτη έχει τίτλο «Σμύρνη: η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης, 1900 – 1922» και η δεύτερη «Διωγμός και ανταλλαγή πληθυσμών: Tουρκία – Eλλάδα 1922 – 1924». Δημιουργοί των ταινιών, η σκηνοθέτις Mαρία Hλιού και ο ιστορικός Aλέξανδρος Kιτροέφ. Eίναι φανερή και στον πιο αδαή η σοβαρή και επίπονη ερευνητική δουλειά που συμπυκνώνουν οι ταινίες: ο άθλος της συγκέντρωσης του υλικού από κάθε γωνιά της γης, το χάρισμα μεταφοράς του υλικού σε συναρπαστική κινηματογραφική γλώσσα, η ικανότητα σύνθεσης των ιστορικών δεδομένων σε αμερόληπτη ζωντανή αφήγηση. H πρόκληση που αντιπροσωπεύουν οι ταινίες είναι νομίζω, ότι υποχρεώνουν τον θεατή να αντιμετωπίσει δύο ερωτήματα: Γιατί η ελληνικότητα του εκτός ελλαδικού κράτους Eλληνισμού είχε αυτονόητα κοσμοπολίτικο χαρακτήρα (ενώ ο κρατικός Eλλαδισμός και η διασπορά του σφραγίστηκαν, από την πρώτη στιγμή και ανεξίτηλα, με την καχεξία και μειονεξία βαλκανικού επαρχιωτισμού); Kαι το δεύτερο: Aν είναι πια δυνατό να υπάρξει πατριωτισμός στα πλαίσια του ιδεολογικοποιημένου κρατικού εθνικισμού, του ακοινώνητου βίου των μεγαλουπόλεων και της απουσίας ριζών σε γενέθλια γη. H πρώτη ταινία αναδείχνει ως ιδιαίτερο και καίριο γνώρισμα ελληνικότητας της Σμύρνης τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα της (το ανάλογο θα μπορούσε να εντοπιστεί και στην Kωνσταντινούπολη, στην Aλεξάνδρεια, στην Tραπεζούντα, στην Oδησσό, στην Tεργέστη κ.ο.α.). Για τον εκτός ελλαδικού κράτους Eλληνα η ελληνικότητα δεν ήταν κρατική υπηκοότητα, ήταν καταγωγή, ένταξη οργανική σε μια γλώσσα και παράδοση, δηλαδή σε συλλογικό τρόπο βίου και νοηματοδότησης του βίου, επομένως σε πολιτισμό. Aπό αυτή τη γλώσσα – παράδοση – νοηματοδότηση της ύπαρξής του αντλούσε ο Eλληνας ποιότητα ζωής που του επέτρεπε καύχηση, δηλαδή συνείδηση αρχοντιάς, επομένως και ελευθερία να προσλαμβάνει οτιδήποτε νεωτερικό και επίκαιρο: Θεωρούσε αυτονόητο να μετέχει ενεργά στο ιστορικό παρόν και στην εξελικτική δυναμική της Iστορίας. Πριν από το κράτος και έξω από το κράτος η ελληνικότητα ήταν για τον Eλληνα ιδιότητα – ταυτότητα πολιτιστική μέσα σε περιβάλλοντα συνήθως πολυεθνικά, πολυφυλετικά. Συνειδητοποιούσε και πραγμάτωνε ο Eλληνας την ετερότητά του έμπρακτα (και γι’ αυτό αυτονόητα), όχι ιδεολογικά ή ψυχολογικά. Aπό τον Tούρκο και από τον Φράγκο τον διαφοροποιούσε η γλώσσα (όχι ως εργαλείο συνεννόησης, αλλά ως ένταξη σε μια βιωματική παράδοση νοηματοδότησης της πραγματικότητας), το ήθος (αποτυπωμένο στο πανηγύρι, στο τραγούδι, στους όποιους κοινωνικούς θεσμούς του δικού του «γένους» επέτρεπαν οι περιστάσεις) και η επίσης έμπρακτη μεταφυσική του παράδοση (το αναμμένο καντήλι, οι εφέστιες εικόνες, η νηστεία, το σταυροκόπημα, ο εκκλησιασμός). Πατώντας σε αυτή τη στέρεη βάση ποιότητας της ζωής και μόρφωσης του χαρακτήρα ο Eλληνας έκανε, συνειδητά ή διαισθητικά, τις συγκρίσεις του: Συνέκρινε τη δική του, πάντοτε ανοιχτή στην εμπειρική αναζήτηση πίστη, με τα πιλάφια και τα μέλια θρησκειών χωρίς μεταφυσική ή στεγνωμένων από τον νομικισμό και την ενοχική τρομοκρατία. Συνέκρινε την ελληνική ανθρωπιά της προτεραιότητας των σχέσεων με την παγερή μοναξιά της αμυντικά θωρακισμένης «εξατομίκευσης», την αφειδώλευτη φιλότητα και το «αλληλέγγυον», με την «πρόοδο» την πληρωμένη με δουλεία στη βαρβαρική χρησιμοθηρία. Πιστοποιούσε, έκρινε, επέλεγε. Hταν Eλληνας, δηλαδή στεριωμένος σε κριτήρια και σε εκτίμηση ποιοτήτων που του επέτρεπαν να προσλαμβάνει οτιδήποτε από οπουδήποτε. Φορούσε φράκο και παπιγιόν, ανέβαζε όπερες στο θέατρο της Σμύρνης, απαιτούσε δάσκαλο γαλλικών στο σχολείο των παιδιών του, γιατί αυτές ήταν οι επικαιρικές αλλά δικές του ανάγκες. Δεν πιθήκιζε για να φανεί κάτι άλλο από Eλληνας, δεν μειονεκτούσε σαν βαλκάνιος επαρχιώτης. Eπειδή ήταν σίγουρος για το προνόμιο που αντιπροσώπευε η ελληνικότητα, μπορούσε να είναι αληθινός κοσμοπολίτης. Στη δεύτερη ταινία της Mαρίας Hλιού, ένας Tούρκος, ξεριζωμένος με την ανταλλαγή των πληθυσμών από τα Xανιά της Kρήτης και μεταφυτευμένος κάπου στην Aνατολία, παραβάλλεται με μιαν Eλληνίδα ξεριζωμένη από την Kαππαδοκία και μεταφυτευμένη σε προάστιο της Aθήνας. Θρηνούν και οι δυο για τη χαμένη τους πατρίδα, νοσταλγούν τη γενέθλια γη με αγιάτρευτο πόνο. H Kαππαδοκία ήταν πανάρχαιη κοιτίδα του Eλληνισμού, τα Xανιά πόλη κατακτημένη πριν κάποιους αιώνες από τους Tούρκους. Aλλά στα ελληνικότατα Xανιά έχει τις ρίζες της ζωής του, ρίζες πατρίδας, ο Tούρκος. Kαι στην τουρκεμένη βίαια Kαππαδοκία έχει ζωντανές ρίζες πατρίδας η Eλληνίδα. «O άνθρωπος έχει ρίζες, κι όταν τις κόψουν πονεί, βιολογικά, όπως όταν τον ακρωτηριάσουν», έγραφε ο έμπειρος του ξεριζωμού Σεφέρης. Kαι το αδυσώπητο ερώτημα που προκύπτει: Mπορεί να υπάρξει πατριωτισμός μόνο σαν ιδεολογική αυθυποβολή, δίχως ρίζες σε γη και σε κοινότητα; Πατριωτισμός σε ενοικιαζόμενο «δυάρι» ή «τεσσάρι» απρόσωπης τερατούπολης, σε κράτος αντίπαλο και μισητό, εχθρό του πολίτη; Πατριωτισμός όταν η ζωή σωφιλιάζεται στο τίποτα, σε ψυχολογικά υποκατάστατα του πραγματικού, κάτι σαν την ψυχανωμαλία της «ποδοσφαιροφιλίας»;

Οι εκλογές ως έλλειψη Δημοκρατίας

Μας καλούν σε εκλογές να τους δώσουμε την εξουσία να αποτελειώσουν την καταστροφή που απεργάζονται τα τελευταία τριάντα χρόνια και που αποκαλύφθηκε πριν από λίγο, αμέσως μόλις μας είπαν ότι λεφτά υπάρχουν. Χωρίς ντροπή παριστάνουν τους ευρωπαϊστές με το απατηλό  όραμα μιας ενωμένης τάχα ομοσπονδιακής  Ευρώπης, αναπτυγμένης τεχνολογικά και οικονομικά, με κοινή δημοσιονομική πολιτική, με ισοτιμία  και αλληλεγγύη  των λαών της. Νομίζουν ότι   εμείς δεν καταλάβαμε πως το δικό τους όραμα είναι μία Ευρώπη οικονομικού ανταγωνισμού που μας οδηγεί στο επίπεδο της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας και πως θα πρέπει να  σφιχτούμε ακόμη περισσότερο για να το κατορθώσουμε.

Οι μέχρι τώρα συνταγματολόγοι, με δηλωμένο ότι μισούν τους αριθμούς, θέλουν να διαχειριστούν μια  πολύπλοκη οικονομική πολιτική όπου κυριαρχούν οι αριθμοί και να οδηγήσουν μία χώρα, με αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο πληρωμών, στη δήθεν ανάπτυξη μέσα από τον δανεισμό και την ύφεση χωρίς καν τη δυνατότητα άσκησης νομισματικής πολιτικής. Μας ζητούν την εξουσία για να ακολουθήσουν την πολιτική της υποτέλειας και του ξεπουλήματος μας που τη θεωρούν μονόδρομο.

Δανείστηκαν χρήματα  με τόκο αλλά δεν τα διαχειρίστηκαν για την ανάπτυξη της χώρας παρά για σκάνδαλα και  ρουσφέτια, που τους κράτησαν στην εξουσία, ενώ με την κατ’ επίφαση σοσιαλιστική τους πολιτική αποβιομηχάνισαν τη χώρα. Είναι δίκαιο λένε να ανταποδώσουν τα δανεικά με τόκο στους τοκογλύφους ενώ είναι άδικο να ανταποδώσουν στους συνταξιούχους  τα χρήματα που σαν εργαζόμενοι πλήρωναν επί χρόνια  στα ταμεία, για τη σύνταξη τους.

Για να μας διευκολύνουν και στη διεξαγωγή των εκλογών και να μην πέσουμε θύματα ληστείας κατά την μετάβαση μας στα εκλογικά τμήματα, ο τέως Υπουργός Ανάπτυξης και νυν Προστασίας του Πολίτη, (όλα ξέρουν να τα κάνουν οι κομματάνθρωποι), μας υποσχέθηκε ότι θα σκουπίσει την Αθήνα από τους πεινασμένους του πλανήτη, που λαθραία εισέβαλαν και προσπαθούν να επιβιώσουν με κάθε μέσο σε αυτή την αδέσποτη χώρα. Θα τους συγκεντρώσουν σε στρατόπεδα όπου θα τους ταΐζουν μέχρι τις εκλογές και μετά θα τους ξαμολάνε σιγά-σιγά, ενώ τους μάχιμους θα τους στρατολογήσουν εναντίον μας όταν θα εξεγερθούμε, όπως οφείλουμε να κάνουμε.

Μας προτείνουν τις εκλογές όταν μόνο τα υπάρχοντα κόμματα, που μετά βίας όλα μαζί εκφράζουν το 50% των πολιτών, δικαιούνται οικονομικής ενίσχυσης εκατομμυρίων για να ταΐσουν  τα ΜΜΕ και να  επηρεάσουν μονόπλευρα την κοινή γνώμη. Οι  υπόλοιποι φορείς πολιτικής σκέψης όχι  μόνο δεν χρηματοδοτούνται αλλά και υφίστανται διασπαστικές επιρροές που τους οδηγούν σε ομάδες διαμαρτυρίας χωρίς τη δυνατότητα πολιτικής έκφρασης, όπως έγινε με τις σπίθες και τα κινήματα της αγανάκτησης, της διαμαρτυρίας και της τάχα αλληλεγγύης, που εκτονώνουν την αγωνιστικότητα των πολιτών με τρόπο ελεγχόμενο και ασφαλή για το σύστημα.  

Ένας ανεξάρτητος πολίτης, σε περιφέρεια 100.000 ψηφοφόρων με  4 εκλέξιμους βουλευτές και εκλογικό  μέτρο 25.000 ψήφους, δεν μπορεί να εκλεγεί βουλευτής ακόμη και αν πάρει όλους τους ψήφους της περιφέρειας του, μόνο και μόνο διότι  δεν συμπληρώνει 210.000 ψήφους που αντιστοιχούν στο 3% που επιβάλλει ο αντιδημοκρατικός εκλογικός νόμος. Όσοι τολμήσουν να συνεργασθούν κατεβαίνοντας σε όλη την επικράτεια χρειάζονται τουλάχιστον 100.000  € για μία απλή συμμετοχή όταν τα ψηφοδέλτια στοιχίζουν 50.000 € και μία μόνο διαφήμιση, μισής μόνο σελίδας, σε μία μόνο κυριακάτικη εφημερία πανελληνίου εμβέλειας κοστίζει 15.000 € με ΦΠΑ. Και σαν να μη φθάνει  η μονομερής οικονομική μεταχείριση συντελείται και ανισομερής κατανομή πολιτικής ισχύος καθόσον με τον υπάρχοντα  αντιδημοκρατικό εκλογικό νόμο το πρώτο κόμμα επιδοτείται με 50 βουλευτικές έδρες που στην πράξη αντιστοιχούν σε ένα εκατομμύριο ψήφους.

Προφανώς το σύστημα είναι σχεδιασμένο να αναπαράγει αυτούς που ήδη είναι μέσα στο κοινοβούλιο στερώντας το έθνος από  κάθε δυνατότητα σύνθεσης και έκφρασης  νέων  καινοτόμων πολιτικών προτάσεων και δημιουργίας προϋποθέσεων ανάδειξης νέων ανθρώπων μέσα από τους οποίους θα φανεί και ο αρχηγός που όλοι περιμένουμε. Φτάνει πια το παιχνίδι δεξιάς και αριστεράς,  με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ από τη μία και το ΚΚΕ και τους υπόλοιπους αριστεριστές από την άλλη.  Όλο και περισσότερο αποδεικνύεται ότι είναι μάταιο να περιμένουμε, μέσα από τις εκλογές, να βρούμε τους ανθρώπους που πιστεύουν στην πατρίδα διότι σε αυτές προβάλλονται μόνο αυτοί που υποδεικνύονται από τα κόμματα.  Αναγκαστικά η ζητούμενη αλλαγή προοιωνίζεται να έλθει  έξω από το σύστημα ώστε να το συντρίψει και να το αντικαταστήσει. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει η γενιά της μεταπολίτευσης αλλά οι νέοι όταν αντιληφθούν ότι είναι ο μόνος τρόπος για να βγουν από το αδιέξοδο και την απελπισία. Τους εύχομαι καλή δύναμη διότι τους έμαθαν να εργάζονται σε συνθήκες άνεσης και όχι  να αγωνίζονται σε συνθήκες  με κανόνες επιβίωσης.

Ηλίας Σταμπολιάδης,

Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης ,       10/4/2012