ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΛΑΙΑΔΗΣ

• Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ, Ο ΣΑΜΑΡΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΚΛΗΡΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ‏

Απάντηση  ▼

 ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΛΑΙΑΔΗΣ

Προς g.alaiadis@otenet.gr

Εάν μια μέρα ερχόταν ο γείτονάς σας και σας ζητούσε 50.000€ με την αιτιολογία ότι προωθεί ναρκωτικά εδώ και 4 χρόνια στο παιδί σας και ότι δεν έχει ακόμη πληρωθεί και σας απαιτούσε τα χρήματά του άμεσα, τότε εσείς ποια από τις δύο παρακάτω θέσεις θα επιλέγατε;

Α) Με το που το μαθαίνατε και θα σας ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι, θα θυμώνατε τόσο πολύ με αυτόν τον κακοποιό που όχι μόνο κατέστρεψε το παιδί σας, αλλά και που είχε το θράσος να έρθει και να σας ζητά τα χρήματα της εγκληματικής του αυτής πράξης, θα τον οδηγούσατε στις δικαστικές αρχές για να τιμωρηθεί, αν βέβαια πρωτίστως δεν του είχατε σπάσει το κεφάλι. Οdealer  της γειτονιάς έχει κατέστρεψε το παιδί σας. Έχει κατέστρεψε σίγουρα και άλλα παιδιά στην γειτονιά. Η φυλάκισή του δεν θα απαλύνει τον πόνος σας, αλλά σίγουρα θα νιώστε καλύτερα με το που θα αποδοθεί  δικαιοσύνη. 

Β) Θα του δίνατε ότι έχετε και δεν έχετε σε  μετρητά και θα τον παρακαλούσατε τα υπόλοιπα χρωστούμενα  να τα διακανονίσετε σε δόσεις και μάλιστα έντοκα, για να μην σας περάσει  ότι είστε και αφερέγγυος...

Σκεφτείτε και απαντήστε αυθόρμητα. 

Όσοι αποφασίσετε να επιλέξετε την Α θέση και με μάλιστα με αίσθημα  οργής, σας ερωτώ γιατί στις 17 Ιουνίου θα ψηφίσετε Νέα Δημοκρατία ή ΠΑΣΟΚ, τα κόμματα δηλαδή  που στηρίζουν το Μνημόνιο, τους εφαρμοστικούς νόμους και την δανειακή σύμβαση;

Τόσα χρόνια δεν γνωρίζαμε ότι κάποιοι μας δάνειζαν τεράστια χρηματικά ποσά που εμείς δεν μπορούμε να εξοφλήσουμε, ξέροντας μάλιστα πολύ καλά και οι ίδιοι οι δανειστές μας ότι δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε στις υποχρεώσεις μας. Από την άλλη οι κυβερνώντες μας, παραποιούσαν εσκεμμένα τους εθνικούς ισολογισμούς της χώρας μας, αποκρύβοντας από εμάς την πραγματικότητα, ενώ εμείς επενδύαμε, επιχειρούσαμε, αγοράζαμε σπίτια, αυτοκίνητα, μετοχές στο Χρηματιστήριο σε ένα σαθρό ψεύτικο οικονομικό περιβάλλον  και μετά μας τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια μας.

Μας μείωσαν τους μισθούς, μας μείωσαν τις συντάξεις, μας έκλισαν τις επιχειρήσεις μας, χρωστάμε στο δημόσιο, χρωστάμε στα ασφαλιστικά μας ταμεία, χρωστάμε στις τράπεζες, τα παιδιά μας ψάχνουν για δουλειά με μισθό 450€, κινδυνεύουμε να μπούμε φυλακή, χιλιάδες αυτοκτονούν καθημερινά και εσείς θα ψηφίσετε Νέα Δημοκρατία ή ΠΑΣΟΚ;

Θα μου απαντήσετε βέβαια ότι δεν μπορούμε να έχουμε ακυβερνησία αυτές τις δύσκολες στιγμές της πατρίδας μας. Αν ψηφίσουμε Πάνο, μπορεί να βγει πρώτος ο αριστερός Αλέξης. 

Έχετε δίκιο, εξάλλου στις εκλογές του Μαΐου δείξαμε με την ψήφο μας (εμείς όχι εσείς)  στο σύστημα την αντίδρασή μας, τον θυμό μας, τώρα πρέπει να σοβαρευθούμε. Συσπείρωση. Εμείς οι Έλληνες είμαστε έντιμοι, αφού χρωστάμε θα πληρώσουμε. 

Έχετε δίκιο, ψηφίστε τους. Την στιγμή όμως που θα ρίχνετε στην κάλπη την ψήφο σας, θυμηθείτε ότι νομιμοποιείτε τον Άκη, τα σκάνδαλα, τις μίζες και απαλλάσσετε τους προδότες και τους δοσίλογους από την πράξη τους να απολεσθεί η εθνική μας κυριαρχία.

Να ξέρετε επίσης ότι εκείνη την στιγμή με την ψήφο σας, στερείτε το μέλλον του παιδιού σας. Του βάζετε στο λαιμό του μια πέτρα  χρέους, για 30-40 χρόνια.

Σας προτείνω σε όσους ψηφίσετε Νέα Δημοκρατία ή ΠΑΣΟΚ, στα ερωτήματα που σας έθεσα για το παιδί σας να διαλέξτε την απάντηση Β, να  πληρώστε τον dealer ναρκωτικών του παιδιού σας. Να του δώσετε και παραπάνω χρήματα για να συνεχίσει να δίνει ανελλιπώς την «δόση» στο παιδί σας. Ζητείστε του αυτή την φορά σκληρότερα ναρκωτικά για το παιδί σας. Εσείς με την ψήφο σας του κάνετε μεγαλύτερο κακό. Τουλάχιστον το παιδί σας με τα ναρκωτικά θα ζει σε ένα άλλο «κόσμο» πολύ καλύτερο από αυτόν που το οδηγείτε εσείς με την επιλογή της ψήφου σας.

Εμείς τα Κινήματα των Ανεξάρτητων Ελλήνων αντικρούουμε την προπαγάνδα, τις κινδυνολογίες, δεν αποδεχόμαστε ως σωτήρες αυτούς που μας οδηγούν σε πολιτική αρρυθμία και οικονομική καταστροφή, αφού δεν αποδεχόμαστε τους επώδυνους μονόδρομους ως αναγκαίες  λύσεις.

Ζητάμε και την τιμωρία τους, για να μην γίνουμε εμείς οι νέοι πολιτευτές σαν αυτούς

Έχουμε πρόγραμμα. 

Έχουμε λύσεις

Είμαστε Πολλοί

Είμαστε Ανεξάρτητοι

Είμαστε Έλληνες

Γιώργος Αλαϊάδης

Υποψήφιος Βουλευτής Β΄ Αθήνας

Τηλ επικοινωνίας 210-6138267 Κινητό: 6936-000.000

e-mail: g.alaiadis@otenet.gr & radiocom@otenet.gr

Ν. Λυγερός

Κινδυνολογία και ασχετοσύνη

Δεν φτάνει που βρισκόμαστε σε μια δύσκολη θέση, έχουμε και άσχετες κότες που κινδυνολογούν, για να δικαιολογήσουν την απραξία και την ανικανότητά τους τόσα χρόνια. Όχι μόνο δεν έδωσαν τίποτα στην Ελλάδα, αλλά προσπαθούν να προβάλουν τις φοβίες τους ως στίγμα της πραγματικότητας. Αν τις ακούσουμε, τότε θα πιστέψουμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Η κινδυνολογία επηρεάζει μόνο αυτούς που δεν έχουν γνώσεις και αυτούς που θέλουν ν’ακούσουν σενάρια συνομοσιολογίας για να το χαρούν, δίνοντας εξηγήσεις στα πάντα. Έχουμε πήξει με πολιτικούς και ειδικούς που έχουν ως ορίζοντα ένα κοτέτσι και προσπαθούν να βάλουν και τους ψηφοφόρους τους εκεί! Αυτή η εικόνα είναι η άμεση επίπτωση του ραγιαδισμού, που παραλύει κάθε κίνηση. Όμως ο ελληνισμός δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Αυτοί που μας φοβίζουν με το Ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση ποντάρουν απλώς στη βλακεία μας, διότι δεν έχουν κανένα επιχείρημα που στέκει. Έχουν βέβαια πιστούς και οπορτουνιστές που εκμεταλλεύονται την οικονομική κατάσταση και προσπαθούν να απενεργοποιήσουν και κάθε προσπάθεια εξόδου της κρίσης. Βέβαια τα βρίσκουν σκούρα με τους μαχητές της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης και θέλουν μάταια να προλάβουν την αποτελεσματική απόφαση της επόμενης κυβέρνησης. Όμως σε αυτό το παίγνιο δεν θα κερδίσουν, διότι η Ελλάδα έχει ανάγκη από τέτοιες αποφάσεις και η Ευρωπαϊκή Ένωση θέλει να ενισχύσει το ίδιο της το πλαίσιο ως μεγαλύτερη ΑΟΖ σε παγκόσμιο επίπεδο. Απλώς η κινδυνολογία πιέζει και την μιζέρια της σκέψης. Όταν κάποιος πιστεύει δίχως επιστημονική αντίρρηση όλα όσα του λένε για τους κινδύνους της χώρας μας, είναι άξιος της μοίρας του και δεν υπάρχει λόγος ν’ ασχοληθούμε μαζί του, διότι δεν θα γίνει ποτέ μαχητής, στην καλύτερη περίπτωση θα μετατραπεί σε θύμα. Κατά συνέπεια, το θέμα μας είναι να ανασυγκροτήσουμε τα δεδομένα και να αναδιπλώσουμε τις δυνάμεις μας, για να παλέψουμε ενάντια στα αληθινά προβλήματα και όχι στις οφθαλμαπάτες. Μπορεί η βλακεία να είναι αήττητη, αλλά η ασχετοσύνη παλεύεται με την απόκτηση γνώσεων. Όσοι έχουν φόβους και όχι φοβίες, ας διαβάσουν για τους ευρωπαϊκούς θεσμούς , ειδικά για τη νομοθεσία της ευρωζώνης και βέβαια το Δίκαιο της Θάλασσας. Μετά από αυτές τις αναγνώσεις, ακόμα και οι πρώην άσχετοι θα αντιληφθούν ότι τους κορόιδευαν τόσο καιρό. Επιπλέον θα κατανοήσουν ότι το υπόβαθρο της Ελλάδας είναι απόλυτα θετικό λόγω της γεωγραφικής μας θέσης στην Ανατολική Μεσόγειο. Αν επιπλέον διαβάσουν έρευνες από ξένους επιστήμονες όσον αφορά στα ευρωπαϊκά αποθέματα, τότε θα επινοήσουν ακόμα και από μόνοι τους την αναγκαιότητα της θέσπισης της ΑΟΖ. Σε πρώτη φάση θα εκνευρισθούν με τους κινδυνολόγους, αλλά μετά την εκτόνωσή τους θα μπορέσουν και αυτοί να παλέψουν για την πατρίδα μας και το λαό μας. Μόνο η ουσία είναι ικανή ν’ αντισταθεί στην εξουσία. Γι’ αυτό το λόγο η νοημοσύνη είναι τόσο επικίνδυνη για την κοινωνία. Δεν ακολουθεί τις αυθαίρετες ιεραρχίες, αλλά μόνο τις ανοιχτές δομές της γνώσης. Όσοι μαθαίνουν, ξέρουν να παλεύουν. http://www.lygeros.org/articles?n=9467&l=gr

Χρήστος Γιανναράς -Το «νταηλίκι» ηδονικού αμοραλισμού

---

Το «νταηλίκι» ηδονικού αμοραλισμού Posted: 27 May 2012 09:31 AM PDT Tα κόμματα αποδοκιμάστηκαν, η κομματοκρατία ζει και κυριεύει. Tο αποδείχνει η σύνθεση της υπηρεσιακής κυβέρνησης που θα διενεργήσει τις εκλογές. Aνάμεσα στους υπουργούς που τη συγκροτούν υπάρχουν άνθρωποι γνωστοί στον δημόσιο βίο – η σοβαρότητα, ανιδιοτέλεια, ικανότητά τους έχουν αποτιμηθεί από την κοινή γνώμη, θετικά ή λιγότερο θετικά. Yπάρχουν και υπουργοί που ανασύρθηκαν, χωρίς αιτιολογικά, από την αφάνεια, την ασημαντότητα. Kαι οι μεν και οι δε είναι κατάδηλο ότι δεν επελέγησαν από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ούτε από τον συνταγματικά προβλεπόμενο πρωθυπουργό. Oφείλουν την τιμή που τους έγινε, σαφώς, στη διασύνδεσή τους με κάποιο κόμμα. Tα κόμματα σαφώς παζάρεψαν: σε ποιο υπουργείο ποιο κόμμα θα στείλει ποιον εκλεκτό του. H περίπτωση της υπηρεσιακής κυβέρνησης (βραχύβιας και χωρίς ουσιαστικές δυνατότητες) ενδιαφέρει μόνο ως επικουρικό τεκμήριο για την αποφυγή ψευδαισθήσεων: Tο πολίτευμα της Eλλάδας δεν είναι δημοκρατία, είναι κατ’ εξακολούθησιν κομματοκρατία. Στον ελλαδικό δημόσιο βίο δεν μπορεί να λειτουργήσει τίποτα, μα απολύτως τίποτα, που να αντιπροσωπεύει κοινωνικές δυνάμεις ακομμάτιστες, ανθρώπινη ποιότητα ανυπότακτη στις κομματικές συντεχνίες. Σύγκλητοι πανεπιστημίων, συνελεύσεις πανεπιστημιακών Tμημάτων, διοικητικά συμβούλια συνδικάτων επιστημονικών συλλόγων, επιμελητηρίων, σχολικοί σύλλογοι διδασκόντων, αναπαράγουν, κατά κανόνα, την εικόνα και συγκρότηση του Kοινοβουλίου. Mπορεί η οργή των πολιτών, η αηδία τους για την αδίστακτη φαυλότητα και ανικανότητα ή αφιλοπατρία των κομματικών συντεχνιών να είναι εκρηκτική. Oμως το πολίτευμα της χώρας παραμένει ολοκληρωτικού χαρακτήρα κομματοκρατία. Eνδιαφέρει η περίπτωση της υπηρεσιακής κυβέρνησης, επειδή η συγκρότησή της βεβαιώνει επιπλέον ότι και οι κατά καιρούς φημολογούμενες ελπίδες για ενδεχόμενη «κυβέρνηση τεχνοκρατών» ή «προσωπικοτήτων» αποκλείονται από το καθεστώς της κομματοκρατίας. Mια τέτοια κυβέρνηση που θα τολμούσε ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις για επανασυγκρότηση του κράτους, δίχως τον φόβο του «εκλογικού κόστους» καταλύοντας τη λογική και τις δομές του πελατειακού συστήματος, δεν μπορεί να υπάρξει. O ηχηρός τίτλος δεν είναι απίθανο να δοθεί κάποια δύσκολη στιγμή σε δήθεν ακομμάτιστο κυβερνητκό σχήμα, αλλά μόνο για να υπηρετήσει εντυπώσεις – όχι να αποτελέσει αυθεντική πραγματικότητα. Φόβος και τρόμος των πυλώνων της κομματοκρατίας είναι να ξεμυτίσει η ανιδιοτέλεια, η φιλοπατρία, η ποιότητα ως οργανωμένη ετοιμότητα διαχείρισης των κοινών. Aυτός ο φόβος και τρόμος ελέγχει ασφυκτικά και τη σύνθεση των υπηρεσιακών κυβερνήσεων, όπως ελέγχει και τα «ψηφοδέλτια επικρατείας» αντιστρέφοντας τη λογική που τα θέσπισε. O ασφυκτικός κομματικός έλεγχος εμπεδώνει στην ελλαδική κοινωνία «ανεπαισθήτως» την κατάργηση διακρίσεων αξιοσύνης, σοβαρότητας, δοκιμασμένου ηγετικού ταλέντου. H κομματοκρατία, όπως κάθε ολοκληρωτισμός, βολεύεται με τις μετριότητες. Tους φανερά προκισμένους που παρεισφρέουν στα κόμματα από νοσηρό ναρκισσισμό, ξέρει να τους οδηγεί έντεχνα στον αυτευνουχισμό τους. Oι υπηρεσιακές κυβερνήσεις εξοφλούν υποχρεώσεις των κομμάτων, γραμμάτια παροχής υπηρεσιών. Kατά κανόνα υπηρεσίες στα κόμματα σπεύδουν να προσφέρουν άνθρωποι (δημόσιοι λειτουργοί, και όχι μόνο) που ξέρουν ότι οι ικανότητές τους δεν επαρκούν για να τους εξασφαλίσουν υψηλές θέσεις και προβολή στον δημόσιο βίο. Γι’ αυτό σπεύδουν έγκαιρα να προσκολληθούν σε κάποιο πλοκάμι της κομματοκρατίας, να δανειστούν δεκανίκια για την άνοδο σε κορυφές. Mην ξεχνάμε ότι στην Eλλάδα είναι θεσμικά καταργημένη η αξιολογική κρίση όσων ανέρχονται στις ανώτατες βαθμίδες των κρατικών αξιωμάτων. Oι κορυφαίοι της Δικαιοσύνης, οι αρχηγοί των Eνόπλων Δυνάμεων, οι επικεφαλής Aνεξάρτητων Aρχών, οι διοικητές κρατικών οργανισμών, Tραπεζών, νοσοκομείων και παντός είδους ιδρυμάτων, διορίζονται από την εκάστοτε κομματική κυβέρνηση. Eπομένως και η αγνότερη δημιουργική φιλοδοξία να φτάσει κανείς σε τέτοιο ηγετικό μετερίζι, προϋποθέτει οπωσδήποτε να έχει φιλήσει ποδιές αηδιαστικής κομματικής μαγαρισιάς. Kαι σε τέτοια φιλήματα διαπρέπουν κατά κανόνα οι πιο μειονεκτικοί σε προσόντα. Oσο βαθαίνει η «κρίση» τόσο και πιο αποκαλυπτική γίνεται. Φανερώνεται όλο και καθαρότερα το μέγεθος της συντελεσμένης καταστροφής, σωστός εφιάλτης. Kαι οι ελπίδες μας, η μια μετά την άλλη, αποδείχνονται φρούδες. Στην πρώτη φάση, με τους «αγανακτισμένους», πιστέψαμε ότι μια «κυβέρνηση τεχνοκρατών» θα μπορούσε να διαπραγματευθεί τις συνέπειες των κακουργημάτων της κομματοκρατίας (τα «μνημόνια») και να προχωρήσει σε σύγκληση Συντακτικής Eθνοσυνέλευσης για σύνταξη καινούργιου Συντάγματος. Φάνηκε, κάποια στιγμή, ο πανικός να εξαναγκάζει τα κόμματα σε μια τέτοια λύση, αλλά μέσα σε ώρες η κομματοκρατία είχε σπασμωδικά ανασυνταχθεί. Mε τις πρόσφατες εκλογές ελπίσαμε ότι η πασίδηλη οργή της λαϊκής ψήφου θα πυροδοτούσε διεργασίες ριζικών ενδοκομματικών ανακατατάξεων, αυτοκάθαρσης από την κόπρο και τη μικρόνοια. Θα αφύπνιζε πατριωτισμό και φιλότιμο, προκειμένου να συνεργαστούν τα κόμματα σε συγκυβέρνηση για την αναχαίτιση των συνεπειών από τα κακουργήματά τους. Kαι αυτή η ελπίδα διαψεύστηκε. Nα το ξαναπούμε: H δημοκρατία δεν είναι συνταγή, είναι άθλημα, και οι επιδόσεις στο άθλημα συνάρτηση τής κατά κεφαλήν καλλιέργειας. Tριάντα οχτώ χρόνια η κομματοκρατία αφιόνισε την ελλαδική κοινωνία με την ηδονική ψευδαίσθηση ότι δημοκρατία είναι να ζεις βίο τρυφηλότατο με δανεικά. Nα μην παράγεις τίποτα, μόνο να διεκδικείς εκβιαστικά, γκανγκστερικά, όλο και τρυφηλότερη ευζωία. Σήμερα, στο πρόσωπο του Tσίπρα η ελλαδική κοινωνία ζητάει να ξαναζήσει το «νταηλίκι» ηδονικού αμοραλισμού του Aνδρέα, το παραισθησιογόνο παραμύθι: Nα λέμε «οι βάσεις φεύγουν», ενώ έχουμε υπογράψει την παραμονή τους. Nα υπάρχει πάντα κάποιος Tσοβόλας «να τα δώσει όλα», όλα δανεικά για την ακόρεστη καταναλωτική μας λαγνεία. Kαταψηφίζουμε με οργή τους παλιούς ζητώντας σε καινούργιους δημοκόπους ατόφιο το παλιό.

palmografos.com 24-5-2012

ΜΗΤΕΡΑ ΚΑΙ ΓΙΟΣ  ΒΟΥΤΗΞΑΝ ΣΤΟ ΚΕΝΟ...

Χ. Γιανναράς- Τα «δήθεν» του ιστορικο-υλιστικού μονόδρομου

Χρῆστος Γιανναρᾶς

---

Τα «δήθεν» του ιστορικο-υλιστικού μονόδρομου Posted: 21 May 2012 12:01 AM PDT Φίλος, ακέραιος και οξυνούστατος, μου μήνυσε: «Προσπαθώ να μαντέψω τι επιφυλλίδα θα γράψεις την Kυριακή. Eγώ, μονολότι μου κάθεται στο στομάχι, θα ήθελα τον Tσίπρα πρωθυπουργό. Eίναι σχεδόν θεόσδοτη ευκαιρία να απομυθοποιηθεί στην Eλλάδα η Aριστερά, έστω και με βαρύ τίμημα». Aντιλέγω στον φίλο μου: H φερόμενη ως Aριστερά στην Eλλάδα δεν απομυθοποιήθηκε ούτε με το αίμα, την καταστροφή, τη φρίκη της ζαχαριαδικής ανταρσίας, και θα απομυθοποιηθεί με την πρωθυπουργία Tσίπρα; Δεύτερο: Ποια από τις δώδεκα εκδοχές («συνιστώσες») της Aριστεράς, που συνονθυλεύονται χαλαρά στον ΣYPIZA θα απομυθοποιηθεί, αν πρωθυπουργεύσει ο νεαρός δημοκόπος; Oι διαφορές που χωρίζουν τις σέκτες του μαρξίζοντος Σχολαστικισμού είναι φορτισμένες με την ίδια περίπου αβυσσαλέα εμπάθεια που αντιθέτει και τις αλληλομαχόμενες σέκτες του Παλαιοημερολογητισμού στην Eλλάδα. Oσο για τις διαφορές (πολιτικές υποτίθεται) που εμποδίζουν την ενοποίηση των «συνιστωσών» σε αρραγές κόμμα (αντί για συνασπισμό), η κατανόησή τους αποκλείεται για τους αμύητους στα Σανσκριτικά της μαρξιστικής political correctness. (Φαντάσου, αγαπημένες φίλε, τη συνοχή μιας κυβέρνησης που θα ικανοποιεί και θα ισορροπεί «συνιστώσες» εδραιωμένες στην άρνηση κομματικής ομογνωμίας). Στη σημερινή Eλλάδα η απομυθοποίηση της πολιτικής ασυναρτησίας και στενομυαλιάς αποκλείεται και για έναν άλλο λόγο: Διότι τα όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα και στην επιθυμία ή στη σκοπιμότητα έχουν επισήμως καταργηθεί. Eχει την παραμικρή σχέση (ή είχε ποτέ) το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Kίνημα με τον σοσιαλισμό; Συμβιβάζεται η έννοια του κοινωνισμού (σοσιαλισμού) με τη θεσμική κατάργηση της αξιοκρατίας, τη δικτατορία των Πρασινοφρουρών, την κλεπτοκρατία; Γνώρισε ποτέ η χώρα αμιγέστερες εφαρμογές του αχαλίνωτου καπιταλισμού από αυτές που επέβαλε ο και πρόεδρος της «Σοσιαλιστικής Διεθνούς» στην Eλλάδα; Eχει το KKE οποιαδήποτε σχέση με το πρωταρχικό, κοινωνιοκεντρικό νόημα της λέξης Aριστερά; Eίναι το KKE κάτι περισσότερο από μια παροχή «προστασίας» στα συντεχνιακά, αντικοινωνικά συμφέροντα των συνδικαλισμένων «ρετιρέ» του Δημοσίου; O πυρήνας της καταστροφής που έχει συντελεστεί στη χώρα είναι η μεθοδευμένη σύγχυση εννοιών και ορίων, η τέλεια αλογία: Φτάσαμε στο σημείο, το έκγονο της διεθνιστικής, θεμελιωμένης στην αρνησιπατρία μαρξιστικής «Aριστεράς» ο κ. Tσίπρας, να ηγείται του αντιμνημονιακού στρατοπέδου, να υπερασπίζει την ελληνική αυτονομία, ανεξαρτησία και ακεραιότητα. Kαι ο συνεχιστής, υποτίθεται, των παραδόσεων του Λαϊκού Kόμματος, της εμμονής στην ελληνικότητα, ο κ. Σαμαράς, να παλεύει απεγνωσμένα μήπως και συνενώσει, με «επικοινωνιακά» τερτίπια, τις «φιλοευρωπαϊκές» δυνάμεις. O εισαγόμενος, μεταπρατικός μαρξισμός ενδύεται ελληνοπρεπέστατη λεοντή και η κομματική έκφραση τού κάποτε πατριωτισμού υπερασπίζει παθιασμένα την υποτέλεια στους δυτικούς τοκογλύφους. Eπίμονα και οχληρά η εδώ κατά Kυριακή επιφυλλίδα ζητούσε από τον κ. Σαμαρά να διαλύσει το ολοφάνερα χρεοκοπημένο κόμμα της N.Δ. και να επανιδρύσει το Λαϊκό Kόμμα που λείπει από τη χώρα. Aλλά για να το κάνει, έπρεπε να καταλαβαίνει ότι το Λαϊκό Kόμμα στην Eλλάδα δεν ήταν ποτέ η «Δεξιά». Hταν το πατριωτικό κόμμα, σε αντίθεση και ρήξη προς τον κεχηναίο θαυμαστή της Δύσης Bενιζελισμό και Kαραμανλισμό. Aν καταλάβαινε ο κ. Σαμαράς αυτή την αντίθεση, θα ήταν και ο μόνος ικανός να διεκδικήσει την παραμονή της χώρας στη E.E. και στο ευρώ. Oχι από τεταρτοκοσμική λιγούρα για καταναλωτισμό, αλλά επειδή είναι αδιανόητο να μην υπάρχει επίκαιρη και ενεργός ελληνική πρόταση που να ενδιαφέρει πρωτίστως τους Eυρωπαίους εταίρους μας, να αφορά στις κοσμογονικές ζυμώσεις για την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Nα θυμηθούμε τον Tσαρούχη: «Xρειάστηκε να ζήσω πέντε χρόνια στο Παρίσι, για να καταλάβω ότι το να γίνω Kοσμοπολίτης προϋποθέτει να είμαι Eλληνας». (Πολύ εύστοχα οι Aμερικανοί λογαριάζουν ως Δεξιά στην Eλλάδα τον Στέφανο Mάνο και τη Θεοδώρα Mητσοτάκη, μόνο. Παρά την κοινωνική του ευαισθησία, ο κ. Mάνος είναι τυπικά διεθνιστής, κοσμοθεωρία του είναι ο Iστορικός Yλισμός στη «φιλελεύθερη» εκδοχή του – την πολιτισμική ταυτότητα και παράδοση την εκδέχεται ως απλό «εποικοδόμημα» πάνω στην οικονομική «βάση» της ζωής. H δε κυρία Mητσοτάκη δεν είναι παρά η εύχρηστη διαχειρίστρια ανάλογων πολιτικών υπαγορεύσεων). Oλα αυτά για τον εγγονό της Πηνελόπης Δέλτα είναι Kινέζικα, γι’ αυτό πασχίζει και κόπτεται ο θλιβερός να συσπειρώσει στο ιστορικά τελειωμένο κόμμα της N.Δ. την «Kεντροδεξιά»! Aς μας έδινε τουλάχιστον έναν ορισμό: τι καταλαβαίνει με αυτή τη λέξη, τι περιεχόμενο της δίνει. Tο πρόβλημα της N.Δ., που ο κ. Σαμαράς, παρά τις τόσες προκλήσεις, το αγνοεί, είναι ότι δεν είχε ποτέ πολιτική ταυτότητα, ραχοκοκαλιά κοινωνικού στόχου. Aκόμα και ο ειδωλοποιημένος ιδρυτής της ήταν φανερά παγιδευμένος στη μειονεξία έναντι της Aριστεράς, γιατί αυτή επαγγελλόταν κοινωνικό όραμα και «προοδευτικές» στοχεύσεις, ενώ ο ίδιος το περισσότερο που διεκδικούσε ήταν μια αποτελεσματική διαχείριση της εξουσίας. Eπειδή δεν είχε ποτέ δική της ταυτότητα η N.Δ., θεωρούσε τον χαρακτηρισμό «Δεξιά» πάντοτε σαν ρετσινιά φορτωμένη και με ενοχές για τον «εμφύλιο», δηλαδή για την αντίσταση ενάντια στο αιμόδιψο πείσμα του KKE να υποτάξει την Eλλάδα στον σταλινικό ολοκληρωτισμό. Παγιδευμένος στη μειονεξία για την ασπόνδυλη πολιτική του ο Kων. Kαραμανλής επισώρευσε στη χώρα και τη νοσογόνο αντίφαση: Nα μετέχουν στο Kοινοβούλιο και στις προνομίες του Kοινοβουλευτισμού κόμματα (και «συνιστώσες» συνασπισμών) που αυτοκαθορίζονται στο καταστατικό τους, απερίφραστα, ως εξ ορισμού αντίπαλοι της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Kαι σήμερα καυχώνται απροσχημάτιστα ότι «τους νόμους που ψηφίζει η Bουλή, εμείς τους καταργούμε στο πεζοδρόμιο» ή «θέλουμε απλή αναλογική, αλλά αρνούμαστε τις συγκυβερνήσεις»! Eστω και μόνο για την αποφυγή της στειρότητας του ιστορικο-υλιστικού μονόδρομου, μαρξιστικού ή αγορακεντρικού, η χώρα χρειάζεται το κόμμα το ικανό να δώσει πολιτική σάρκα στην ελληνικότητα του Tσαρούχη, του Eλύτη, του Mάνου Xατζηδάκη. Tο Λαϊκό Kόμμα: για να έχει συνέχεια η πολιτική μέσα από τις βιωματικές ρίζες του λαϊκού σώματος και όχι να αεροβατεί παρθενογεννημένη από ιδεολογήματα.

ΔΗΛΩΣΗ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΙΑ ΑΓΚΕΛΑ ΜΕΡΚΕΛ

Δελτίο τύπου 18/5/2012

"ΖΗΤΑΜΕ ΝΑ ΜΗ ΚΛΕΙΣΕΙ Η ΒΟΥΛΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΜΑΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ ΕΝΤΟΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ"

Ο Εκπρόσωπος του Κινήματος ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ Τέρενς Κουίκ, έκανε την εξής δήλωση:

"Απαράδεκτη επιχείρηση παρέμβασης στα εσωτερικά μας και ξεκάθαρος εκβιασμός,  είναι η παραίνεση της Άγκελας Μέρκελ στον Πρόεδρο της Ελληνικής δημοκρατιας. 

Η επιλογή του χρόνου μέσα στην προεκλογική περίοδο, ομολογεί προσπάθεια πρόκλησης φόβου, αλλά και στρέβλωσης των αληθινών ερωτημάτων που ζητούν απάντηση απο τους πολίτες.

Ελπίζουμε μάλιστα, να μην ανατεθεί η σύνταξη του ερωτήματος στον Γιώργο Παπανδρεου, που δικαίως αποπέμφθηκε γι αυτό το λόγο. 

Αλλά ποιός να δώσει αποστομωτική απάντηση; Μήπως ο κ Σαμαράς ή ο κ Βενιζέλος που υπέγραψαν την μετατροπή μας σε αποικία; 

Ας απαντήσει ο Ελληνικός λαός στις 17 Ιουνίου.

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες θα ζητήσουν  να μην διαλυθεί η Βουλη αμεσα, ώστε να γίνει την Δευτέρα συζήτηση προ ημερησίας διατάξεως με θέμα την Οικονομική μας Διπλωματία μέσα στην Ευρωζώνη. 

Σχετικό αίτημα θα διαβιβαστεί στον Πρόεδρο της Βουλής".

ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ: Φτιάξτε Κυβέρνηση! Φτιάξτε Κυβέρνηση!  Αφήστε τους μεγαλοϊδεατισμούς και την ακαμψία. Σας είπαμε προχτές τη γνώμη μας.  Σας δώσαμε εντολή...

Α. Αλαβάνος: Έξοδος από το μνημόνιο σημαίνει και έξοδο από το ευρώ

ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΌ ΤΟ ΕΥΡΩ.

Βαρουφάκης, Γ.

Προαπαιτούμενα ελπίδας

10/05/2012

• Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
• Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς

Photo: Globalviewfinder@Flickr

1 εικόνα

του Γιάνη Βαρουφάκη

Την περασμένη Κυριακή, η παράταξη του Μνημονίου ηττήθηκε κατά κράτος. Την Δευτέρα που ακολούθησε άρχισε να προδιαγράφεται μια δεύτερη ήττα: η ήττα της Αντι-μνημονιακής παράταξης. Έτσι είναι. Στον καιρό της Κρίσης είναι πολύ εύκολο να έχουμε μόνο ηττημένους. Τόσο στον πολιτικό όσο και στον οικονομικό στίβο. (Αυτή δεν ήταν άλλωστε η μοίρα των λαών την δεκαετία του 1930, η οποία ακολούθησε μετά το 2008 της εποχής εκείνης; Μετά το 1929; Τότε δεν ηττήθηκαν μαζί τόσο οι συντηρητικοί-μεν-φιλελεύθεροι-δε αστοί όσο και η Αριστερά;)

Η ήττα της παράταξης του Μνημονίου οφείλεται σε κάτι πολύ απλό: Η λογική του Μνημονίου δεν μπορούσε σε καμία των περιπτώσεων (όσο χρηστή και αποτελεσματική να ήταν η διακυβέρνηση των δύο μνημονιακών κυβερνήσεων που είχαμε) να πετύχει τον βασικό στόχο του Μνημονίου: την αποτροπή – μέσω τεράστιων δανείων και αυστηρής λιτότητας – της πτώχευσης του δημοσίου και της περαιτέρω βύθισης της πραγματικής οικονομίας στην όλο και επιταχυνόμενη Ύφεση. (Πόσο δε μάλιστα που η εν λόγω διακυβέρνηση κάθε άλλο παρά αποτελεσματική ήταν!)

Η ήττα της Αντιμνημονιακής παράταξης θα έρθει (εκτός κι αν μεσολαβήσει μια αλλαγή στάσης από τον Σύριζα) λόγω μιας άλλης εξ ίσου στυγνής πραγματικότητας: Η Ελλάδα μπορεί να βγει από αυτή την Κρίση με τις δικές της δυνάμεις όσο μπορούσε το Ohio, ανεξάρτητα και αυτόνομα από την υπόλοιπη Αμερική, να βγει από την Μεγάλη Ύφεση το 1931. Σε καμία των περιπτώσεων! Μας αρέσει δεν μας αρέσει, η τύχη της Ελλάδας είναι αναπόσπαστα δεμένη με εκείνη της υπόλοιπης ευρωζώνης. Όσο βαυκαλιζόμαστε ότι μπορούμε να διαχωρίσουμε την πορεία μας από την Ευρώπη και, με τις δικές μας δυνάμεις, να πορευτούμε σε ένα καλύτερο αύριο, δημιουργούμε τις συνθήκες μιας συντριπτικής ήττας της ελπίδας ότι η Αντιμνημονιακή ψήφος θα βγει σε καλό.

Εδώ λοιπόν έγκειται η ουσία της υπόθεσης: Από την μία ο σεβασμός των όρων του Μνημονίου όχι μόνο δεν ενδείκνυται αλλά είναι ανέφικτος (ακόμα κι όλοι να συμφωνούσαμε σε αυτούς τους όρους – ακόμα κι οι αναρχικοί των Εξαρχείων). Από την άλλη, η εγχώρια χρηματοδότηση των αναπτυξιακών και μεταρρυθμιστικών πολιτικών που είναι προαπαιτούμενο για την ανατροπή της Κρίσης είναι αδύνατη. Άρα, τί κάνουμε; Αν έχω δίκιο, η λύση είναι μία (αν και όχι απλή): Επαναδιαπραγμάτευση εντός του ευρώ. Πως γίνεται αυτό, σας ακούω να ρωτάτε (με δίκαιη απορία), όταν η κα Μέρκελ δεν θέλει να ακούσει κουβέντα; Γιατί να μας ακούσουν; Γιατί να μας αποτείνουν καν τον λόγο; Εύλογο το ερώτημα (το οποίο ετίθετο στον κ. Σαμαρά από τον Μάιο του 2010, όταν υποσχόταν κι εκείνος την επαναδιαπραγμάτευση, χωρίς να δίνει απάντηση).

Η μόνη σοβαρή απάντηση είναι ότι θα μας πάρουν στα σοβαρά μόνον αν θέσουμε την επανδιαπραγμάτευση ως προϋπόθεση για να δεχθούμε την νέα δόση από το EFSF. Από εκεί που μας φοβερίζουν ότι δεν θα μας την δώσουν, να ανακοινώσουμε ήρεμα και νωχελικά (χωρίς να προβούμε σε καμία καταγγελία) ότι επιλέγουμε να μην την πάρουμε όσο το «πρόγραμμα» παραβαίνει τους κανόνες της λογικής και επιμένει σε νέα μέτρα που θα γκρεμίσουν ότι έχει μείνει όρθιο στην κοινωνική οικονομία της χώρας (π.χ. νέες μειώσεις κατώτατων μισθών και συντάξεων).

Βέβαια, για να το πούμε αυτό το «ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε», χωρίς η ρήση μας να αποτελεί μπλόφα, είναι απαραίτητο πρώτα να έχουμε κάνει (εντός των ερχόμενων εβδομάδων) ό,τι απαιτείται ώστε το ελληνικό δημόσιο να μπορεί να «αντέξει» στο επόμενο διάστημα (π.χ. έως τον Δεκέμβριο) χωρίς δανεικά, μέσω της εξάλειψης του πρωτογενούς ελλείμματος, τουλάχιστον έως το τέλος του χρόνου. Είναι κάτι τέτοιο εφικτό; Ναι, είναι (α) με μια από-πάνω-προς-τα-κάτω συμπίεση μισθών και συντάξεων που αφήνει ανέπαφα τα χαμηλά εισοδήματα και (β) με την δυνατότητα προ-πληρωμής ΦΠΑ και φόρου εισοδήματος με μεγάλες εκπτώσεις εκ μέρους των φορολογουμένων (αντί για την απίστευτα ανόητη πρόταση της «κινητοποίησης των καταθέσων» που φέρεται να εξήγγειλε μέλος του Σύριζα, σπέρνοντας τον πανικό στους μικρο-καταθέτες).

Στόχος τέτοιων διαπραγματευτικών κινήσεων δεν μπορεί να είναι η αυτόνομη, μαρκοπρόθεσμη ανάπτυξη της χώρας. Στόχος είναι να κρατηθεί η Ελλάδα βραχυπρόθεσμα ζωντανή έως ότου η Ευρώπη, υπό την επιρροή της αλλαγής σκηνικού που επέφερε η νίκη Hollande (καθώς και η καθίζηση των Μνημονικακών κομμάτων στην Ελλάδα), αλλάξει ρώτα. Θα μου πείτε: Κι αν δεν αλλάξει; Σας απαντώ: Δεν υπάρχει πιθανότητα να μην αλλάξει! Ποτέ δεν είναι, βέβαια, σίγουρο ποια θα είναι η νέα ρώτα. Όμως ένα είναι σίγουρο: η σημερινή ρώτα (που συνθλίβει χώρες όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ισπανία) δεν μπορεί να παραμείνει ως έχει. Το ζητούμενο είναι να επιβιώσουμε έως τότε, έως ότου το ευρωπαϊκό τοπίο αρχίσει να ξεκαθαρίζει, όσο γίνεται με λιγότερα θύματα. Αυτό είναι το ζητούμενο για την νέα κυβέρνηση. Αυτό είναι το θέμα που θα ήθελα να δω τους πολιτικούς μας αρχηγούς να συζητήσουν στο Προεδρικό Μέγαρο όταν θα έρθει, πολύ σύντομα, η στιγμή της υπό τον κ. Παπούλια σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών. Πρέπει, αντί να βγουν εκτός θέματος και να προσπαθούν να κερδίσουν την μάχη των εντυπώσεων, να συζητήσουν ήρεμα και υπεύθυνα (α) το πως θα ετοιμαστεί η χώρα ώστε να «αντέξει» όσο η άρνησή μας να πάρουμε την επόμενη δόση πυροδοτήσει μια Μεγάλη Ευρωπαϊκή Διαπραγμάτευση, καθώς και (β) ποια θα είναι η δική μας, η ελληνική, τοποθέτηση στην διάρκεια αυτής της διαπραγμάτευσης.

Ποια τοποθέτηση πρέπει να επιλέξουμε στον ευρωπαϊκό πεδίο; Επιτρέψτε μου να σας πω τι θα πρότεινα ως ελληνική θέση (όσοι έχετε διαβάσει τις προτάσεις μου εδώ στο protagon δεν θα ξαφνιαστείτε): Να παρουσιάσουμε στην Ευρώπη μια πρόταση επίλυσης που να ηχεί ρεαλιστική όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για την Ισπανία που καταρρέει σήμερα, για την Ιρλανδία, για την Πορτογαλία, για την Γαλλία της οποίας η σειρά έρχεται κλπ – έτσι ώστε να δημιουργήσουμε ερείσματα μεταξύ της πλειοψηφίας των ευρωπαίων που, πλέον (κι ευτυχώς) κατανοούν πως αυτό που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, πρώτον, δεν έχει πιθανότητες επιτυχίας και, δεύτερον, δηλητηριάζει (καθώς επεκτείνεται σε) ολόκληρη την Ευρώπη. Βασικές αρχές αυτής της συνολικής λύσης πρέπει να είναι:

(1) Να μην πληρώνει τον λογαριασμό ο γερμανός φορολογούμενος αλλά το κατά Μάαστριχτ δημόσιο χρέος να μετατραπεί σε ευρωπαϊκό χρέος (από την ΕΚΤ) το οποίο θα αποπληρώνουν τα κράτη-μέλη με επιτόκια που θα εξασφαλίσει για αυτά η ΕΚΤ

(2) Να σταματήσουν οι εθνικές κυβερνήσεις να ασχολούνται με τις τράπεζες οι οποίες περνούν σε ευρωπαϊκό έλεγχο (δηλαδή να τις αναλάβει ως προς την επανακεφαλαιοποίηση, έλεγχο και διοίκηση – τουλάχιστον όσες δεχθούν σημαντικά ευρωπαϊκά κεφάλαια – το EFSF)

(3) Να συνεργαστεί η ΕΚΤ με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (εκδίδοντας ομόλογα και η μία και η άλλη) στην εκπόνηση ενός Ευρωπαϊκού Νιου Ντηλ (επενδυτικό πρόγραμμα για την ανάπτυξη και την εξισορρόπιση της ενδοε-ευρωπαϊκής  ανταγωνιστικότητας)

(4) Δέσμευση των χωρών-μελών, στον βαθμό που ισχύσουν τα πιο πάνω (και εξευρωπαϊστεί μεγάλο μέρος του χρέους, οι επενδύσεις και το τραπεζικό σύστημα), να ισοσκελίζουν μόνιμα τον προϋπολογισμό τους.

Επίλογος

Η παράταξη του Μνημονίου ηττήθηκε λοιπόν. Ο Σύριζα ανεδείχθη στον μεγάλο κερδισμένο της περασμένης Κυριακής. Η επιτυχία αυτή σήμερα κινδυνεύει καθώς ο Σύριζα βρίσκεται εκατοστά από το να κάνει το μεγαλύτερο δώρο στους φιλο-Μνημονιακούς του αντιπάλους προσπαθώντας να κρατά ικανοποιημένους τόσο τις συνιστώσες που κρίνουν ότι η λύση θα δοθεί μέσα στο ευρώ όσο και στις συνιστώσες (και τις λοιπές πολιτικές δυνάμεις εκτός του Σύριζα) που προκρίνουν την έξοδο από το ευρώ. Ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να αποφασίσει με ποιον από τους δύο θα πάει. Και με τους δύο δεν γίνεται. Αν προσπαθήσει να πετύχει την ενότητα της Αριστεράς μη ξεκαθαρίζοντας την θέση του επ΄αυτού, ο Σύριζα να χάσει το τραίνο της ιστορίας, η Αριστερά θα καταβαραθρωθεί (άλλη μια φορά) και η χώρα θα πέσει θύμα ενός θηριώδους λάθους (το οποίο θα προστεθεί στο κτηνώδες λάθος του Μνημονίου).

Μπορεί να έχω άδικο όταν φωνάζω, όπου σταθώ κι όπου βρεθώ, ότι «λύση εκτός του ευρώ» θα φέρει μια μεταμοντέρνα δεκαετία του ’30 στην Ευρώπη και στον κόσμο. Μπορεί συνάδελφοί μου, όπως ο Λαπαβίτσας ή ο Ρουμπίνι, να έχουν δίκιο όταν λένε ότι το μέλλον της χώρας προδιαγράφεται λαμπρότερο εκτός του ευρώ. Όμως, αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι η ηγεσία του Σύριζα πρέπει να αποφασίσει ποια από τις δύο σχολές σκέψεις έχει δίκιο και ποια όχι. Μένουν ώρες, ούτε καν μέρες, για να το πράξει. Η Ιστορία μπορεί να είναι διατεθειμένη να περιμένει μια δεύτερη εκλογική αναμέτρηση τον Ιούνιο, ώστε να ξεκαθαρίσεουν τα πράγματα. Ολιγωρία όμως όσον αφορά το αν η λύση θα γίνει μέσα από ενδο-ευρωζωνική διαπραγμάτευση ή μέσα από μια «ηρωική» έξοδο, δεν θα ανεχθεί.

Παράρτημα: Τα πέντε σημεία της πρότασης του Σύριζα

Καθώς ο κερδισμένος των εκλογών ήταν ο Σύριζα και, δεδομένου ότι στο προηγούμενο άρθρο μου (λίγο πριν τις εκλογές) υποστήριξα την ουσιαστική στήριξη του Σύριζα, νομίζω ότι δικαιούμαι να ρίξω μια κριτική ματιά στα πέντε σημεία που προέθεσε ο κ. Τρίπρας ως ελάχιστο πλαίσιο συμφωνίας με τα άλλα κόμματα για σχηματισμό κυβέρνησης. Τα παίρνω ένα-ένα, προσθέτω σύντομο σχόλιο στο καθένα και, τέλος, λαμβάνω το θάρρος να τα ξανα-γράψω όπως θα τα ήθελα:

1. Άμεση ακύρωση εφαρμογής των μέτρων του Μνημονίου και ειδικότερα εκείνων για μειώσεις μισθών και συντάξεων που προγραμματίζονται για τους επόμενους μήνες

Σχόλιο: Δεν υπήρχε κανείς λόγος να ζητηθεί από κανέναν να στείλει ακυρωτικά γράμματα στις Βρυξέλλες. Όπως το EFSF την τελευταία στιγμή ανακοινώνει ότι τελικά θα εκταμιεύσει λιγότερα χρήματα από τα συμφωνημένα (με την Αθήνα) εκ μέρους της Ελλάδας, έτσι κι η νέα ελληνική κυβέρνηση δεσμεύεται να κινηθεί κατά το δοκούν αρνούμενη να μειώσει μισθούς και συντάξεις στα επίπεδα που είχε συμφωνήσει με την τρόικα η κυβέρνηση Παπαδήμου.

Εναλλακτική διατύπωση: Η νέα κυβέρνηση θα εφαρμόζει πολιτικές μισθών και συντάξεων ανάλογα με το πρωτογενές πλεόνασμα της χώρας, το οποίο θα παραχθεί μέσα από μια από-πάνω-προς-τα-κάτω συμπίεση για όσο χρόνο χρειάζεται ώστε να βρεθεί η Συνολική Λύση στην Κρίση που η ΕΕ υποσχέθηκε από τον Μάρτιο του 2011 χωρίς να την έχει εκπονήσει.

2. Ακύρωση των νόμων που καταργούν τα εργασιακά δικαιώματα και τις συλλογικές συμβάσεις

Σχόλιο: Συμφωνώ απολύτως. Μόνο που θα το διατύπωνα διαφορετικά, με τρόπο που να αναδεικνύει το σημαντικό πρόβλημα στην αγορά εργασίας το οποίο προκύπτει από το πολύ μεγάλο εργασιακό κόστος σε σχέση με τον μισθολογικό κόστος (λόγω μη ανταποδοτικών εισφορών)

Εναλλακτική διατύπωση: Η νέα κυβέρνηση θα ακυρώσει μέτρα τα οποία, λανθασμένα, λαμβάνουν ως δεδομένο ότι η προσφορά εργασίας είναι αντιστρόφως ανάλογη του μισθού αλλά, παράλληλα, θα λάβει υπ’ όψη τις στρεβλώσεις που δημιουργούν οι υψηλές, και άνευ ανταποδοτικότητας στους εργαζόμενους, εισφορές.

3. Καθιέρωση της απλής αναλογικής στον εκλογικό νόμο και κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών

Σχόλιο: Προφανώς και συμφωνώ. Οι 50 βουλευτές που πήρε ως μπόνους η ΝΔ σε αυτές τις εκλογές αποτελούν παραβίαση βασικών δημοκρατικών αρχών. Όμως δεν τα έθετα αυτό τον όρο σε αυτή την χρονική στιγμή. Θα ανέφερα την θέση αυτή αλλά όχι ως όρο συνεργασίας. Σήμερα, προέχουν άλλα ζητήματα.

4. Δημόσιος έλεγχος στο τραπεζικό σύστημα που έχει λάβει έως σήμερα 200 δισ. από την κυβέρνηση και άμεση δημοσιοποίηση της έκθεσης της Black Rock για την κατάσταση των τραπεζών

Σχόλιο: Η διαφωνία  μου εδώ είναι κάθετη. Δημόσιος έλεγχος από ένα πτωχευμένο δημόσιο το οποίο παράλληλα θέλει να διαπραγματευτεί στην Ευρώπη (κάτι που, όπως έγραψα παραπάνω, έχει ελπίδες μόνο εφόσον αρνηθούμε κι άλλες δόσεις) δεν γίνεται. Τελεία και παύλα. Εκτός κι αν ο Σύριζα σκέφτεται σοβαρά την επιστροφή στην δραχμή και την δήμευση των καταθέσεων – κάτι που δεν θέλω καν να το σκεφτώ (γιατί αν το σκεφτώ θα πρέπει να ζητήσω συγγνώμη για το προηγούμενο άρθρο μου).

Εναλλακτική διατύπωση: Η νέα κυβέρνηση ζητά από το EFSF την απ’ ευθείας επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (με κεφάλαια του EFSF) και με κοινές μετοχές που θα = περάσουν στο ίδιο το EFSF, με νέες διοικήσεις να διορίζονται απ’ ευθείας από την ΕΕ, το EFSF και την ΕΒΑ (European Banking Authority) – βλεδώ για την άποψη αυτή.

5. Δημιουργία επιτροπής λογιστικού ελέγχου (ΕΛΕ), διερεύνηση του επαχθούς χρέους, μορατόριουμ στην αποπληρωμή του και διεκδίκηση δίκαιης και βιώσιμης ευρωπαϊκής λύσης

Σχόλιο: Δεν σας κρύβω ότι ένιωσα βαθιά στενοχώρια όταν διάβασα αυτές τις γραμμές. Εξ αρχής είχα δηλώσει ότι καμία ΕΛΕ δεν μπορεί να απαντήσει τα ίδια της τα ερωτήματα. Τώρα μάλιστα που, μετά το Μνημόνιο 2-PSI, το χρέος έχει ουσιασιστικά μετακυλίσει στους ώμους της τρόικα, σχεδόν κανείς από τους αρχικούς μας δανειστές δεν εξακολουθεί να παραμένει δανειστής μας. Άρα, ποιος ο λόγος, πέραν του να χαιδευτούν κάποια αυτιά κάποιων συνιστωσών; Αφήστε που η «κενότητα» της πρόταση για ΕΛΕ έρχεται να επισκιάσει την σημαντική φράση «διεκδίκηση δίκαιης και βιώσιμης ευρωπαϊκής λύσης» (που βέβαια δεν μου αρέσει καθόλου, καθώς μου θυμίζει την «δίκαιη και βιώσιμη λύση του... Κυπριακού»).

Εναλλακτική διατύπωση: Η νέα κυβέρνηση θα θέσει στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής ζήτημα εκπόνησης ενιαίας λύσης για την κρίση στο Ευρώ που να μην προσποιείται πως η «ελληνική κρίση», η «ιρλανδική κρίση», η «ισπανική κρίση» κλπ μπορούν να μελετηθούν, να κατανοηθούν και να επιλυθούν ως εάν να ήταν ανεξάρτητες η μία από την άλλη.