Share |

Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2013

Φανούλα Αργυρού-Ελληνική Ορθόδοξη κοινότητα του Λιβάνου.

ΔΙΕΘΝΗ 18 Φεβρουαρίου 2013, 13:11 

Στο Λίβανο σταμάτησαν τη προβολή του «Fetih 1453» 


Μια ξεχασμένη είδηση που πέρασε απαρατήρητη είναι αυτή της τουρκικής παραγωγής «Fetih 1453» η προβολή της οποίας σταμάτησε στην γειτονική χώρα το Λίβανο χάρη στις διαμαρτυρίες στις οποίες προέβη εκεί η κοινότητά μας. Σε μια επι τω πλείστον μουσουλμανική χώρα και όχι π.χ. στην Ελλάδα, που είναι χριστιανική και ελληνική. 
   Η επιτυχία αυτή οφείλεται στην ενεργό δράση της Ελληνικής Ορθόδοξης κοινότητας του Λιβάνου.
Το θέμα κάλυψαν ΜΜΕ στη Γαλλία. Συγκεκριμένο άρθρο γραμμένο από τη Natalia Trouiller δημοσιευμένο στις 10 Οκτωβρίου 2012 με τίτλο «Un film turc divise le Liban» («Ένα τουρκικό έργο διχάζει το Λίβανο»).

Στο δημοσίευμα γίνεται αναφορά στην αποτελεσματική αντίδραση – η οποία χρησιμοποίησε το διαδίκτυο - εναντίον της προβολής της τουρκικής παραγωγής, και του συμπατριώτη μας από την Αμερική, Ιωάννη Φιτανάκη, πρώην προέδρου της διαλυθείσας Hellenic League of America. 
   Το άρθρο, αφού κάνει μια μακροσκελή ιστορική αναφορά, αναφέρεται σε δηλώσεις εναντίον της τουρκικής παραγωγής, για την οποία ξοδεύθηκαν 17 εκατομμύρια δολάρια, ότι διαστρευλώνει ιστορικά γεγονότα, και προσβάλει την χριστιανική θρησκεία ως μια διαφθαρμένη θρησκεία και είναι ένα έργο που προκαλεί τη διένεξη μεταξύ Χριστιανών και Ισλαμιστών. «... Προβάλει σε μια σκηνή τον Μεχμέτ ΙΙ να μπαίνει στην Αγία Σοφία όπου βρίσκονταν εκατομμύρια πρόσφυγες, να παίρνει ένα μικρό αγόρι στα χέρια του και να δηλώνει νικητής υπερασπιστής. ΄Ολοι γνωρίζουμε ότι αυτό δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Η σφαγή πέραν των 3,000 χριστιανών και ο βιασμός γυναικών είναι ιστορικά γεγονότα που δεν μπορούν να διαστρευλωθούν...», αναφέρεται ως δήλωση, στο άρθρο. 
 Παραθέτω πιο κάτω ολόκληρο το δημοσίευμα στη γαλλική γλώσσα με την αφίσα της προσβλητικής τουρκικής προπαγάνδας.

Η πατριωτική αντίδραση της κοινότητας μας στο Λίβανο και το επιτυχές αποτέλεσμα αξίζει συγχαρητήρια και αποτελεί παράδειγμα για ολόκληρο τον υπόλοιπο Ελληνισμό. Και ειδικά εκείνους που προβάλουν όσο και εκείνους που παρακολουθούν τέτοιες τουρκικές παραγωγές βοηθώντας στην εξάπλωση της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής εις βάρος του Ελληνισμού και Χριστιανισμού.

http://www.lavie.fr/chroniques/matinale-chretienne/un-film-turc-divise-le-liban-10-10-2012-31777_167.php
Matinale chr é tienne du 10 octobre
Un ταινία turc divise le Liban

ΝΑΤΑΛΊΑ TROUILLER - PUBLIÉ LE 10/10/2012
Φανούλα Αργυρού
Ερευνήτρια/συγγραφέας

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

ΧΑΡΑ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ: ''Το έθνος είναι ελληνικό, είναι ήθος και έθος ρωμιοσύνης...''



ΕΙΜΑΙ ΓΕΝΝΗΜΑ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΣΟΥ ΑΝΑΡΧΙΑΣ...

Eίμαι παιδί του '74... Όχι μη γελιέσαι Έλληνα. Δεν είμαι παιδί του πολυτεχνείου. δεν γεννήθηκα 17 Νοεμβρίου. Τη μέρα που γεννιόμουνα χανόταν για εμένα Έλληνες λοκατζήδες... εκεί στον τύμβο της Μακεδονίτισσας. 22 Ιουλίου 1974. Ελλάδα είμαι δημιούργημά σου.

Μου είπες πως είμαι...τυχερή, γιατί δεν γνώρισα τη χούντα... Μα με υποχρέωσες να ζω σε μια δημοκρατία που τη χούντα της κρατούσαν καλά οι δημοκράτες πολιτικοί της.
Μου έμαθες τα πρώτα Ελληνικά, με δασείες-περισπωμένες,... μα πριν καλά-καλά τα μάθω τα κατήργησες. ενώ ήμουν Δευτέρα δημοτικού...

Με έντυσες με μπλε ποδιά... αυτή για το σχολείο με τ' άσπρο γιακαδάκι... κι όταν άρχισε να μου αρέσει την κατήργησες. Πάντα για το καλό μου, χωρίς να με ρωτήσεις...

Με έμαθες να λέω τον εθνικό ύμνο και πλήρωνες δασκάλους για να με μάθουν πως τιμιότερον απάντων εστί η πατρίς. Μα σαν μεγάλωσα άφησες τη σημαία να χαθεί στον βράχο των Ιμίων...

Με έβαλες να μάθω ιστορία για να μπω στο πανεπιστήμιο και αρχαία ελληνικά. Μα σήμερα μου λες πως η Μακεδονία είναι τα Σκόπια και η Θράκη μας Τουρκία...

Σαν έγινα έφηβη με έβαλες να δω τον Λάλα αλυσοδεμένο να χάνει τη ζωή του για εσένα... Και σήμερα εσύ δίνεις ιθαγένεια στον κάθε αλλοδαπό μα όχι στον Έλληνα τον σταυρό... για φαντάσου...
Μου δίδαξες σαν ήρωα και εθνάρχη τον Βενιζέλο... μα σαν έγινα δασκάλα τον βρήκα να προδίδει εσένα Έλληνα ...θυμάσαι τον Γενάρη του 34...εκεί στη Σουηδία... προτείνει για το Νόμπελ της Ειρήνης τον σφαγέα των προγόνων μου Κεμάλ...!!!

Μου ζήτησες να έχω κριτική σκέψη... μα έκοψες την έκθεση ως μάθημα και λογοκρίνεις τη σκέψη μου... Βλέπεις εγώ για εσένα είμαι ακραία...

Μου έμαθες στο σχολείο πως πρέπει να υπάρχει αξιοκρατία κι όταν σου ζήτησα να με αφήσεις στου χάρτη την πινέζα... εκεί στο Δέρειο... κι οχι στο Κολωνάκι... με ανάγκασες να βάλω μέσο τον πατέρα μου για να μη με διώξεις από εκεί...

Μου έμαθες προσευχή... μα τώρα πια μόνο για Χριστό δε θες να μου μιλήσεις..
Σου ζήτησα να πάω στην πρώτη τη γραμμή και μ' άφησες μονάχη...

Μου έμαθες όμως καλά πως το Προξενείο κι όχι εσύ είναι εκεί και έχει όνομα... ε;. Ιλμή. ε;. Απτουραχήμ..ε;... Αλή..ε;. Μουαρέμ. ε;...

Μου ζήτησες να εργάζομαι σκληρά... για εθελοντισμό μιλούσες... μα όταν το 'κανα κι αυτό έστειλες τους ''δραγουμάνους'' να μου πουν πως δε θέλουν να κάνω επιπλέον μαθήματα στα πομακόπουλα γιατί σε ενοχλεί... τα παίρνω βλέπεις από την αγκαλιά του Προξενείου...

Και εγώ... εγώ μεγάλωνα μέσα σε μια αντίφαση... στο μαύρο και το άσπρο...

Μα χθες βρέθηκα κάτω στο υπόγειο του σχολείου... σε είδα εκεί κάτω Ελλάδα... ήσουν εκεί... πίσω απ' τις κούτες. σκονισμένη... κοιτώ το άγαλμα του Αλέξανδρου αραχνιασμένο... μόνο εγώ και εσύ...η προτομή του μέγα Αλέξανδρου...

Δάκρυσα... πόνεσα...μα σε άκουσα Ελλάδα απ' τη φωνή του...
''Ποιος είναι εθνάρχης'' με ρωτά...''ο Βενιζέλος;.. ποιος αγωνίζεται σκληρά... ο Γιώργος απ' τα ξένα;

Για σκέψου εσύ δασκάλα... με ξαναρωτά... αν τώρα εδώ μέσα, από την πόρτα έμπαινε και ερχόταν κι ο Κολοκοτρώνης... και μας ρωτούσες και τους δυο ποιο μέρος της Ελλάδας θα θυσιάζαμε στο χθες για χάρη της ειρήνης... Μακεδονία ή Ήπειρο... Θράκη ή το Αιγαίο...

Αναλογίσου εσύ δασκάλα... θα το σκεφτόμασταν πολύ;
Τι να διαπραγματευτώ... τη γη μου ή το νερό μου;... μα εσύ δασκάλα δίδαξες εκείνον ως εθνάρχη... και όχι εμάς ...εμάς κλειδώνεις στα ''μπουντρούμια''...

Ελλάδα μες στις αντιφάσεις σου... ξεχνάς τα σύνορά σου και τον εχθρό ποτίζεις εδώ μέσα... προδότες ελληνόφωνοι... διαλέξτε επιτέλους τον Λεωνίδα αρχηγό...ή μήπως εφιάλτη;... κι ιστορία θα φερθεί ανάλογα εις τον καθένα...

Γέμισαν τάφοι με κορμιά πιλότων... γιατί έχουμε ειρήνη!!!!
Γέμισε και η βουλή ελληνόφωνους απ' την ελληνοτουρκική φιλία...
Φτάνει, δε θέλω πια να ακούω τη φωνή σας ...γιατί πιστεύω στο έθνος μου κι όχι στο ''nation'' που θα 'λεγε και ο ''μέγας'' ο Γιωργάκης... το έθνος είναι ελληνικό, είναι ήθος και έθος ρωμιοσύνης... το ''nation'' είναι η ''φύση'' του... εκ γενετής προδότης...

Κι' αν όλα αυτά δε σ' άρεσαν ''λόγιε'', ''πολιτικέ'' δημοκρατίας, να το θυμάσαι ...

είμαι δημιούργημα της πιο παράλογης... δικής σου αναρχίας..

ΧΑΡΑ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ...
____________________________________________________________________

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

Χ. ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ


Posted: 10 Feb 2013 10:08 PM PST
Το σύμπτωμα «Xρυσή Aυγή», μαζί με τις συσπειρώσεις δυσαρεστημένων της «Nέας Δημοκρατίας» («Aνεξάρτητοι Eλληνες», «Λαϊκός Oρθόδοξος Συναγερμός», «Eλλήνων Πρωτοβουλία) δικαιολογούν να μιλάμε για κατακερματισμό της «ελληνικής Δεξιάς»;
Mια σοβαρή απάντηση στο ερώτημα θα απαιτούσε ορισμούς: Ποιο νοηματικό περιεχόμενο δίνουμε στη λέξη «Δεξιά». Aν, με βάση τον ορισμό μας, η N.Δ. είναι ή όχι κόμμα δεξιό. Aν υπήρξε ποτέ στην Eλλάδα πολιτική Δεξιά συγκροτημένη σε κόμμα. Aν υπήρξαν ποτέ οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για να ασκηθεί δεξιά πολιτική, να έχει πεδίο εφαρμογής των αρχών του ένα δεξιό κόμμα στην ελλαδική κοινωνία.
Δεξιές συμπεριφορές ναι, υπήρξαν συχνά. Oχι όμως από ένα μόνο κόμμα, ήταν συμπεριφορές κομμάτων με ποικιλότητα επωνυμιών και διακηρύξεων. Aν στον ορισμό της Δεξιάς συμπεριλαμβάνουμε την πολιτική προτεραιότητα προστασίας και ενίσχυσης του επιχειρηματικού υπερκέρδους, της επενδυτικής λοβιτούρας, του ατομικού πλουτισμού σε βάρος του κοινωνικού σώματος, τότε οι δεξιές συμπεριφορές ήταν κατά καιρούς πολλές και ευδιάκριτες, αλλά όχι διακηρυγμένες ως πολιτικό πρόγραμμα και ιδεολογικό «πιστεύω». H εκμετάλλευση εργατών ή υπαλλήλων από τον εργοδότη τους, τα συμπτώματα κοινωνικής αδικίας, ο νόμος επιβολής του ισχυροτέρου (το μεγάλο ψάρι να τρώει το μικρό) στην ελληνική κοινωνία συνέβαιναν μεν, αλλά ποτέ δεν εξωραΐστηκαν ως πολιτικό πρόταγμα, ποτέ δεν είχαν τη συλλογική συναίνεση.
Eξάλλου στην Eλλάδα δεν πρόκοψαν ποτέ οι μεγάλες και μακρόβιες επιχειρηματικές μονάδες, η βαριά βιομηχανία, οι απρόσωποι παραγωγικοί μηχανισμοί. Για την ελληνική ιδιοσυγκρασία μετρούσε πάντα η χαρά και περηφάνια της δημιουργικότητας – στην κοινή συνείδηση το πρότυπο του άξιου, του πετυχημένου ανθρώπου ήταν ο αυτοδημιούργητος, ο προικισμένος και τολμηρός, αυτός που πέτυχε το πέρασμα από την έσχατη φτώχεια στον πλούτο ή στο αξίωμα. Oι επιχειρηματικές πρωτοβουλίες ήταν, κατά κανόνα, προσωποκεντρικές, γι’ αυτό και οικογενειακές, επομένως βραχύβιες. Tο ταλέντο το είχε ο πρωτοπόρος: ξεκινούσε από το μηδέν, επένδυε στο πείσμα. H δεύτερη γενιά τα εύρισκε έτοιμα, απολάμβανε τη διαχείριση, ζούσε στη σκιά του πρωτοπόρου. H τρίτη γενιά, συνήθως, ξεπούλαγε.
Σχηματική η περιγραφή, αλλά ενδεικτική. Στην Eλλάδα το να διατηρήσεις, να συνεχίσεις κάτι δεν γυαλίζει, δεν κολακεύει. H συσσώρευση κεφαλαίου δύσκολα γίνεται για τον Eλληνα αυτοσκοπός – ίσως μόνο σε ψυχανώμαλες περιπτώσεις. Λείπει από τον Eλληνα και η θρησκευτική λογιστική του Δυτικού, η «σωτηρία» δεν είναι ατομική, δεν κερδίζεται με συσσώρευση αξιομισθιών. Προέχουν για τον Eλληνα η χαρά των σχέσεων, το «καλό όνομα», η κοινωνική υπόληψη. Θέλει να τον αγαπούν όσοι τρώνε ψωμί από τη δουλειά του.
Oι δεξιές συμπεριφορές παρέμειναν στην κοινή συνείδηση στιγματισμένες, αδιευκρίνιστα ένοχες. Tο είδος ήταν εισαγόμενο, η χρήση του μεταπρατική, γι’ αυτό και χωρίς χαλιναγώγηση ηθική (όπως αυτονόητα στη Δύση). O καπιταλισμός, η «ελεύθερη αγορά», η προτεραιότητα του «ιδιωτικού», ο ατομοκεντρισμός ως αυταξία, είναι για τον Eλληνα κάτι τόσο ξένο όσο και η όπερα. Mπορεί να αγαπήθηκε από πολλούς η όπερα, να αναδείξαμε κορυφαίους καλλιτέχνες του είδους, αλλά είναι είδος που δεν μπορεί ποτέ να εκφράσει ελληνική ιδιαιτερότητα, τον «αποκαλυπτικό» χαρακτήρα της ελληνικής δραματουργίας, την τραγωδική γλώσσα της κλήσης σε μετοχή-μέθεξη του ανείπωτου.
Tο ίδιο μεταπρατική θα παραμείνει και η πρόσληψη της Δεξιάς στην Eλλάδα, δεν θα γίνει ποτέ κόμμα η Δεξιά. Oι δεξιές συμπεριφορές σαφώς γενικεύονται, απλώνονται σε ολόκληρο το κομματικό φάσμα – δεν υπάρχει κόμμα που να μην έχει αυτονοήτως υποταχθεί, ολοφάνερα συμβιβαστεί. Aλλά πρόκειται για υποταγή και συμβιβασμό με χαρακτήρα πάντοτε ενοχικό, δεν υπάρχει ενδεχόμενο να παραδεχθεί ποτέ ένα κόμμα στην Eλλάδα τις δεξιές συμπεριφορές του – πολύ λιγότερο να καυχηθεί γι’ αυτές.
Tην πιο προκλητική πειθάρχηση στις απαιτήσεις του Διεθνούς Kεφαλαίου τη σάρκωσε η πολιτική του σοσιαλεπώνυμου ΠAΣOK των Σημίτη – ΓAΠ – Bενιζέλου. Tο κορύφωμα της διαπλοκής των «σοσιαλιστών» με νεόδμητους κεφαλαιοκράτες και στόχο την καμουφλαρισμένη καταλήστευση του κοινωνικού χρήματος το έζησε η ελλαδική κοινωνία επί Aνδρέα Παπανδρέου. Tο «κομμουνιστικό» KKE απολαμβάνει αυτονόητα όλες τις προνομίες μετοχής στο εμπορευματοποιημένο παίγνιο της «κοινοβουλευτικής δημοκρατίας», ακριβώς όπως έχει προνοήσει το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα. Kαι μήπως έχει δώσει ο ΣYPIZA το παραμικρό ποτέ δείγμα κοινωνιοκεντρικών («αριστερών») στοχεύσεων και προγραμμάτων πέρα από την «προστασία» που παρέχει στα συνδικαλισμένα «ρετιρέ»;
Σοβαρή μελέτη απαιτεί και το ερώτημα: γιατί και πώς η πολιτική Δεξιά, θεραπαινίς του διεθνοποιημένου Kεφαλαίου, συνδέθηκε στις συνειδήσεις με τον εθνικισμό, τη χυδαία ιδεολογικοποίηση της φιλοπατρίας. Mήπως στην εθνικιστική καπηλεία και διαστροφή της φιλοπατρίας βρήκε η καπιταλιστική ιδιοτέλεια μια παραπλανητική αντίκρουση του μαρξιστικού διεθνισμού; Mήπως χρησιμοποιεί η Δεξιά τον εθνικισμό για να ρίξει «στάχτη στα μάτια», να καμουφλάρει τη συμφεροντολογική αρνησιπατρία; Στην Eλλάδα πάντως οι δεξιές συμπεριφορές καπηλεύτηκαν συχνά και βάναυσα τη φιλοπατρία των Eλλήνων, αξίζει λοιπόν να διερευνηθεί το σύμπτωμα.
Συνδέθηκε επίσης η έννοια της Δεξιάς με την έννοια της «συντήρησης», της «συντηρητικής πολιτικής». Iσως σαν ψυχολογικό και πάλι αντιστάθμισμα στην επιπολαιότητα της Aριστεράς να ταυτίζει την αδικία, την εκμετάλλευση, τον αυταρχισμό όχι με τα θηριώδη εγωκεντρικά ένστικτα του ανθρώπου, αλλά με ένα σκοτεινό ιστορικό παρελθόν που η ανθρωπότητα πρέπει οπωσδήποτε να το αρνηθεί, να αγκαλιάσει το καινούργιο, την πρόοδο, τον εκσυγχρονισμό. Aφελείς, σίγουρα, και ο προβληματισμός και η ορολογία, αφού ούτε το «παλαιό» και η συντήρησή του ούτε το «καινούργιο» από μόνο του συνιστούν αυταξία – είναι παράλογο, ψυχολογική φενάκη. Mια κοινωνία δεν μπορεί να πετύχει πρόοδο και εκσυγχρονισμό, αν δεν πατάει γερά στην πείρα που κληροδοτεί το παρελθόν. Kαι είναι καταδικασμένη σε αφανισμό, αν δεν έχει την τόλμη, αξιοποιώντας το παραδεδομένο, να ανοίγεται συνεχώς στο καινούργιο, να δοκιμάζει, να προσλαμβάνει άφοβα τη δημιουργική καινοτομία.
Δυστυχώς, η απαιδευσία μάς καθηλώνει σε ψυχολογικές προτεραιότητες, δηλαδή στο τέλμα αδιέξοδων συγχύσεων και σκοτισμού.

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

Η. Σταμπολιάδης


Αλληλεγγύη ή υποταγή στον Καίσαρα ;
Εξ αρχής θα πρέπει να γίνει διαχωρισμός των εννοιών του ιερατείου και της Εκκλησίας.  Δεν εννοούμε βεβαίως την Εκκλησία του Δήμου, το κύτταρο της αρχαίας δημοκρατικής Πολιτείας των ανθρώπων, αλλά την Ορθόδοξη Εκκλησία του Θεού, το πανανθρώπινο σώμα του σαρκωθέντος Λόγου.
Δυστυχώς σήμερα μόνο μέρος της ανθρωπότητας δέχεται τον θείο Λόγο και συνιστά τη στρατευμένη Εκκλησία η οποία, αν και δεν είναι αγία στο σύνολο της, ζει εν Χριστώ μετέχοντας των θείων μυστηρίων που την καθαγιάζουν ως κοινωνία προσώπων στο πρότυπο της Αγίας Τριάδος
Ιστορικά η ανθρωπότητα ζει χωρισμένη σε ετερόγλωσσα και ετερόθρησκα έθνη , αποτέλεσμα ίσως της αλαζονείας τους κατά το κτίσιμο του πύργου της Βαβέλ, ή, το φυσικότερο σαν αποτέλεσμα της ανάγκης επιβίωσης σε χώρο που το καθένα κατοχύρωσε. Συνήθως ο αγώνας  κατάκτησης του χώρου αυτού αφενός συνιστά και την ιστορία των εθνών και αφετέρου αποτελεί μέρος της υπερηφάνειας τους και βασικό συστατικό της ταυτότητας τους μαζί με τη γλώσσα, τη θρησκεία και τον πολιτισμό τους.
Το βιοτικό επίπεδο και η ευημερία κάθε λαού διαφέρει ανάλογα με την εφορεία του τόπου, το σύστημα διακυβέρνησης και την θρησκεία του που άλλοι την αποκαλούν κοσμοθεωρία, φιλοσοφική τοποθέτηση ή πολιτικό σύστημα. Εξ αιτίας αυτών των πολιτικών συστημάτων και θρησκοληψιών το μεγαλύτερο μέρος του  πληθυσμού του πλανήτη ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Η συνήθης αιτία είναι η οικονομική εκμετάλλευση και η κοινωνική καταπίεση λόγω της συγκέντρωσης του πλούτου στην κεντρική εξουσία (κομμουνισμός και δικτατορίες) ή στα χέρια ολίγων πλουσίων (ψευδεπώνυμος δημοκρατικός  φιλελευθερισμός).
Οι λαοί αυτοί είναι κυρίως μη χριστιανοί Ασιάτες και Αφρικανοί με εξαίρεση μερικούς Λατινοαμερικάνους που για την επιβίωση τους μεταναστεύουν νομίμως, κυρίως  δε λάθρα με κίνδυνο της ζωής τους ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μέλλον, σε πλουσιότερες χώρες με μεγάλο κόστος εργασίας όπου και ανταγωνίζονται τους ντόπιους εργάτες. Λόγω της πολιτισμικής και θρησκευτικής  τους ετερότητας  αλλοιώνουν τον πολιτισμό και την ταυτότητα της χώρας υποδοχής όταν ο  ρυθμός εισόδου τους είναι μεγαλύτερος από τον ρυθμό προσαρμογής τους και απορρόφησης τους από τον εντόπιο πληθυσμό.
Αυτό συμβαίνει σήμερα και στην Ελλάδα, μία χώρα που μαστίζεται από την οικονομική ύφεση και την εκμετάλλευση των δανειστών της στους οποίους την υπέταξε ένα διεφθαρμένο σύστημα κομματοκρατίας που συστηματικά, εδώ και 30 χρόνια,  εκμαυλίζει τον λαό υποθάλποντας τον αμοραλισμό, τον ατομικισμό και προβάλλοντας το υλικό κέρδος πάνω από τις ανθρώπινες αξίες. Διέσπασαν κάθε μορφή συλλογικότητας που την αντικατέστησαν με συντεχνιακές ομάδες η κάθε μία από τις οποίες διεκδικεί, με έννομα ή και άνομα μέσα, τα συμφέροντα της εις βάρος του κοινωνικού συνόλου καταλύοντας κάθε έννοια συλλογικότητας με αποτέλεσμα να οδηγούμεθα σε  εθνομηδενισμό.
Είναι προφανές ότι αυτή η μεθόδευση της λαθρομετανάστευσης αποτελεί σχέδιο της νέας τάξης πραγμάτων που οδηγεί στην παγκοσμιοποίηση και την επιβολή μίας  κεντρικής κυβέρνησης που καταργεί τα έθνη κράτη και την οραματίζονται τόσο οι αριστεροί διεθνιστές όσο και οι φιλελεύθεροι κεφαλαιοκράτες. Είναι να απορεί κανείς πως αυτές οι ομάδες που αν και φαινομενικά αντίθετες συμπλέουν κατά παράδοξο τρόπο στην ανομία υποταγής της ανθρωπότητας.
Ο χριστιανισμός διδάσκει την αγάπη και ενότητα του ανθρωπίνου γένους που υλοποιείται με τη στοργή και την φροντίδα του πλησίον. Το χριστιανικό ιερατείο επιδίδεται στο κατά τα άλλα  θεάρεστο έργο της φροντίδας αυτών που έχουν ανάγκη, είτε  είναι λαθρομετανάστες είτε εξαθλιωμένοι εντόπιοι και καταδικάζει όσους βιαιοπραγούν κατά των λαθρομεταναστών και στο έργο αυτό ζητά τη συμπαράσταση της Εκκλησίας  των πιστών αλλά και των υπολοίπων ανθρωπιστικών οργανώσεων.
Όμως αυτή η αλληλεγγύη, αν και προβάλλεται σαν την εκτέλεση του χριστιανικού καθήκοντος, στην ουσία διευκολύνει την επιβολή της παγκοσμιοποίησης καθόσον μετριάζει τον πόνο των συνανθρώπων μας που προκαλείται από τις βαρβαρικές επιπτώσεις στην προσπάθεια επιβολής της. Δεν εννοούμε ότι παρόλα αυτά θα πρέπει να αγνοήσουμε τον πλησίον αλλά η αποστολή του χριστιανού στον κόσμο  δεν ολοκληρώνεται με την αλληλεγγύη αλλά με την καταπολέμηση των αιτίων που δημιουργούν την ανάγκη της.
Καθήκον της Εκκλησίας είναι η πάταξη της αδικίας που ωθεί τον κόσμο στην δυστυχία, στην ανέχεια, στην εξαθλίωση, στην απώλεια της προσωπικής και εθνικής υπερηφάνειας, στον εθνομηδενισμό και τέλος στην κατάλυση του ανθρωπίνου προσώπου, του τελειοτέρου των θείων δημιουργημάτων.
Αποτελεί μικροψυχία εκ μέρους του ιερατείου να εξαντλεί τον αγώνα του κατά της κακοδαιμονίας διυλίζοντας το κουνούπι της Χρυσής Αυγής, που στην ουσία δεν θα υπήρχε εάν το κράτος υπεράσπιζε τα δικαιώματα και την ασφάλεια των πολιτών του, ενώ καταπίνει την καμήλα της αδικίας που γίνεται σε εθνικό και διεθνές επίπεδο από το χρηματοπιστωτικό σύστημα, και  τα συστήματα εξουσίας, τους κύριους δηλαδή υπηρέτες του μαμωνά.
Οι οικονομικοί δολοφόνοι, οι εκμεταλλευτές του παραγόμενου πλούτου και οι εντόπιοι υπάλληλοι ξένων συμφερόντων, που λυμαίνονται τον τόπο, είναι επώνυμοι. Σε εθνικό επίπεδο εντοπίζονται μέσα από  τους ιδρυτές και τους διαχειριστές του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, της ΔΗΜΑΡ και των άλλων κομμάτων αριστερής ή δεξιάς κολοτούμπας.  Εάν το ιερατείο ενδιαφέρετο για τον Ελληνισμό και την \Ορθοδοξία θα έπρεπε παράλληλα με την κοινωνική προσφορά να εργάζεται και για την πάταξη των αιτίων της ανθρώπινης δυστυχίας και να κατονομάσει και στηλιτεύσει τους υπαιτίους.
Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος κατήγγειλε την Ηρωδιάδα και  Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος την Ευδοξία με αποτέλεσμα να χάσουν και οι δύο τη ζωή του. Το τόλμησαν όμως διότι πίστευαν στη Βασιλεία του Θεού και ο δεύτερος επιπλέον στην Ανάσταση του Χριστού. Σήμερα το ιερατείο στηλιτεύει από άμβωνος την υποκρισία του Φαρισαίου και την απληστία του πλουσίου των παραβολών καθώς και την προδοσία του Ιούδα, αλλά σωπαίνει μπροστά στον παρόντα φαρισαϊσμό της εξουσίας, που περιλαμβάνει και πολλούς εξ αυτών, την ανομία του Καίσαρος, την απληστία του τραπεζικού συστήματος και του κεφαλαίου καθώς και την προδοσία των ντόπιων υπαλλήλων τους, επώνυμων και μη.
Οι εξουσίες είναι δοσμένες από τον Θεό για να διοικούν με δικαιοσύνη και σε αυτές οφείλουμε την υπακοή σύμφωνα με τον απόστολο Παύλο. Όταν όμως η εξουσία υπηρετεί τον νόμο της αδικίας τότε πρέπει να αντιταχθούμε σε αυτή διότι ο ίδιος ο Χριστός είπε ότι δεν είναι δυνατόν κάποιος να υπηρετεί συγχρόνως τον Θεό και τον μαμωνά. Η στρατευμένη  Εκκλησία ζει στον κόσμο και η αποστολή της δεν περιορίζεται στην αλληλεγγύη και τον στιγματισμό αναπόφευκτων βιαιοτήτων διαμαρτυρίας αλλά στην εξασφάλιση των συνθηκών που αποτρέπουν την ανάγκη και των δύο καθόσον η ανάγκη αυτή, ανεξαρτήτως του υπαιτίου, προέρχεται από την παραβίαση του Θείου θελήματος και δεν θεωρείται επέμβαση υπέρ της μιας ή της άλλης πολιτικής παράταξης.


Ηλίας Σταμπολιάδης
Εν πλω  με επιστρατευμένους ναύτες.
6 Φεβρουαρίου 2013

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2013

ΙΣΛΑΝΔΙΑ

Ο ΙΣΛΑΝΔΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΠΩΣ ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ Η ΙΣΛΑΝΔΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
02/01/2013 - 11:45


«Η Ισλανδία κατάφερε να υπερβεί με επιτυχία την κρίση, επειδή την αντιμετώπισε με εντελώς διαφορετικό τρόπο από ό,τι οι χώρες της ευρωζώνης. Αφήσαμε τις τράπεζες να χρεοκοπήσουν και δεν πληρώσαμε τους δανειστές που ευθύνονταν για την χρεοκοπία μας μέσω του άπληστου υπεραδανεισμού τους» λέει στην Deutsche Welle σήμερα o πρόεδρος της χώρας Όλαφουρ Γκρίμσον.
Σύμφωνα με τον πρόεδρο της Ισλανδίας Όλαφουρ Γκρίμσον, η ανάκαμψη οφείλεται στο γεγονός ότι οι Ισλανδοί αντιμετώπισαν με εντελώς διαφορετικό τρόπο την κρίση σε σχέση με τις χώρες της ευρωζώνης. Και όπως επισήμανε στην Deutsche Welle ο πρόεδρος Όλαφουρ Γκρίμσον: «Κατ` αρχήν διαπιστώσαμε νωρίς πως δεν πρόκειται μόνο για μια χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση, αλλά για μια βαθιά πολιτική και κοινωνική κρίση. Και αυτό μας οδήγησε σε μεταρρυθμίσεις στα εν λόγω πεδίαΗ Ισλανδία δεν έσωσε τις προβληματικές της τράπεζες Η Ισλανδία δεν έσωσε τις προβληματικές της τράπεζες. Επιδιώξαμε να αποδώσουμε δικαιοσύνη και παράλληλα να αλλάξουμε τους μηχανισμούς λήψης αποφάσεων. Ο δεύτερος λόγος της επιτυχίας είναι ότι δεν τηρήσαμε τις δυτικές συνταγές για την αντιμετώπιση της κρίσης».
Με λίγα λόγια η Ισλανδία δεν έκανε τίποτε για να διασώσεις τις τράπεζές της, όπως τονίζει ο Όλαφουρ Γκρίμσον, εξηγώντας τους λόγους. «Αφήσαμε τις τράπεζες να χρεοκοπήσουν. Διερωτήθηκα πολλές φορές γιατί να αντιμετωπίζουμε τις τράπεζες σαν να είναι οι Άγιοι Τόποι της οικονομίας. Τι είναι αυτό που ξεχωρίζει τις τράπεζες από άλλες επιχειρήσεις; Οι τράπεζες είναι μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις και όταν διαπράττουν μεγάλα λάθη θα πρέπει να χρεοκοπούν. Σε διαφορετική περίπτωση τους δημιουργούμε την εντύπωση πως μπορούν να παίρνουν μεγάλα ρίσκα χωρίς ευθύνη. Δεν γίνεται όταν έχουν επιτυχία να σημειώνουν μεγάλα κέρδη και όταν αποτυγχάνουν να καλείται ο φορολογούμενος να πληρώσει τον λογαριασμό», εξηγεί ο ισλανδός πρόεδρος.
Ένα από τα πρώτα θύματα της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 ήταν η Ισλανδία. Πολλοί υποστηρίζουν ότι η κατάσταση της τότε ήταν χειρότερη και από εκείνη της Ελλάδας. Σήμερα, όμως, η χώρα μπορεί να σταθεί στα πόδια της. Η οικονομία αναπτύσσεται με ικανοποιητικούς ρυθμούς και η ανεργία μειώνεται.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr